Üniversite deyince aklıma direkt mezuniyet günümde otobüste bayılmam geliyor.
Çok yorulmuşum ve açım mezuniyet bitti bindik otobüse arkadaşın evine gidicez. Annem, halam, dedem, kardeşler, yeğenler herkes var. Ankara'nın meşhur Kızılay'ındaki duraklardan birinde otobüsün içinde bayılmışım. Ön taraflardan biri 'açılın ben tıp öğrencisiyim' diye gelmiş. Oturmuş yere yatırmış kafamı kucağına. Sara nöbeti felan geçiriyorum sanmış. Dilim boğazıma kaçmasın diye ağzımı açacak bir şey ararken ablam yerdeki telefonumu görüp tıkmış hemen. Dişlerimin sızısıyla o beyaz ışığı görerel uyandım kalkmaya çalışırken şoförün manevrasıyla kafam tekrar çocuğun kucağına düştü. Neyse kaldırdılar koltuğa oturttular. Annem bir yandan su içiriyor. Kimin diye sordum bilmiyorum dedi. Sanki ölmüşüm gibi herkes başımda ağlıyor sdsads.
Eve gittik ablam 'allahım bayıltcak insanı bilmiyorsun, bayıltsaydın beni uyansaydım o yakışıklı çocuğun kucağında, nolurdu ha nolurdu, belki aşkımız başlardı' diye başladı goygoya. Lan benim elim kolum tutmuyor ablam koca derdin. Söylenene göre çocuk çok yakışıklıymış, ama ben gözüm açık bayılınca lensim çıktığından çocuğu göremedim bile. Teşekkür ettim birine ama kim görmediğimden hatırlamıyorum.
1 aydan fazla kollarım simsiyah dolaştım. Ablam tutmaya çalışırken baya sıkmış çünkü :(
Anıya bak be allah kahretsin.