Gözlemlediğim kadarıyla şükürsüz insanlarda çok yoğunlukta bu durum. Elinde olanların kıymetini bilmeyip sahip olmadıklarına ağlayıp duruyorlar.
Şükretmeyi ihmal ettiğim dönemlerde bende de oluyor. Mesela bacaklarım çok kalın, incelmiyor diye her gün şikayet ederken bir anda, birkaç hafta o bacakları neredeyse kullanamaz hale geldiğimde fark ettim elimdekinin değerini. 2 hafta boyunca 1 bardak su içebilmek için bile birinin su getirmesine muhtaç kaldığımda anladım. Değnek yardımıyla zorla balkona çıkıp, bakkalın yoluna bakıp "bakkala bile gidemiyorum" diye ağladığımda anladım. O birkaç haftalık süreç bana şükretmeyi, şikayet edip durmayı kesmem gerektiğini çok iyi gösterdi. Şimdi bacağımı vurduğumda "ayakta duracak bacağım var ki acıyor" deyip geçiyorum. Bunu hayatımın daha çok alanına yaydıkça şikayetlerim azalıyor, daha mutlu oluyorum. Sonuçta kimsenin hayatı eksiksiz, mükemmel değil. İlla beğenmediğimiz şeyler olacak.