nasıl anlatsam bilmiyorum ama bir insanı bu kadar sevmek olağanüstü bir şey gibi geliyor. en mutsuz olduğum anlarda, hayatımın en karanlık günlerinde, kimseyi görmeye tahammülümün olmadığı dönemlerde onun varlığını bilmek bile iyi geliyor. yanıma gelip elini bir omzuma koyması bile ışık oluyor bana. ciddi anlamda hayranım ona, bu kadar zeki, komik, yetenekli ve aynı zamanda insanların duygularına önem veren bir insan nasıl olunabiliyor bilmiyorum ama rabbim başımdan eksik etmesin onu. 5 yaş küçük benden ama annem, babam, dostum, oyun arkadaşım, dert ortağım her şeyim o. anne-baba ayrı bir ailede büyüdüğümüz için hafta sonlarında, ara tatillerde, yaz tatillerinde anne-baba tarafları arasında giderdik. her şey değişirdi ama biz ayrılmazdık, belki de o yüzden bu kadar düşkünümdür. iyi bir abla mıyım, bu işi becerebiliyor muyum bilmiyorum ama ne olursa olsun onun yanında olduğumu sadece sözlerle değil hareketlerimle de belli etmeye çalışıyorum hep. hiç kimsenin beni gerçekten sevmeyeceği için çığlıklarımı içime içime attığım gecelerde tek duam kardeşimin hep çok sevilmesiydi. öyle de oluyor galiba. annemin, babamın, akrabaların favorisi o. bunu her gördüğümde ve hissettiğimde kocaman bir gülümseme oluşuyor yüzümde, hep çok sevilsin. hiçbir zaman ''kimse beni sevmeyecek'' diye gözyaşı dökmesin. ben zaten gücümün yettiği kadar her zaman her şeyde yanında olacağım onun. tekme tokat kavga etmesi de, çatlayan kadar kahkaha atması da en çok seninle güzel. seni çok ama çok seviyorum.