Ne kadar çok istiyoruz, ne kadar çok şey bekliyoruz hayattan. Çok fazla hayal kuruyoruz belki de. Hiç birimiz memnun değiliz olduğumuz konumdan, çevremizdeki insanlardan. Öyle ya dünyaya bir daha gelsem şunları şunları yapmazdım diye kendimize nasihatlar veriyoruz. Sözlükte hiç hayatından memnun olan birisini görmedim. Hep isyan ediyoruz kimimiz ailemize, kimimiz aşkımıza, kimimiz işine... İstediğimiz hayat bu değil, belki istediğimiz hayata ulaşmak için çabalıyoruz ama yeterli gelmiyor öyle oluncada en büyük hayal kırıklığımız kendimiz oluyoruz. Buraya geliyoruz çünkü mutlu değiliz, herkesin hayatında eksik giden bir şeyler var onları görünce mutlu oluyoruz çünkü hayatta bizimle benzer şeyleri yaşayan insanların varlığı bizi rahatlatıyor. Çevremizdekilere anlatamadığımız hisleri bazen gelip buraya yazıyoruz. Öyle ya bir iki kişi çıkıp destek verse bize hayal kırıklığımızı hafifletiyoruz. Tvda, sosyal medyada gördüğümüz o hayatların hayalini kuruyoruz, bizim yaşadığımız hayatın hayalini kuran onlarca insan olduğunu bilmiyoruz. Bazense bildiğimiz halde görmezden geliyoruz. Benim hayal kırıklığım kendime, olamadıklarıma, söyleyemediklerime, veremediğim kararlara. Plastik bir top gibi gün geçtikçe solan umutlarım, ordan oraya savrulan hayatım,bir gün bu top yeniden şişer mi yoksa patlar mı hiç bilmiyorum. Lafı çok uzattım çenem düşünce böyle konuşuyorum işte. Neyse demem o ki bizim hayal kırıklıklarımız hayattan ne beklediğimizde. Bir yudum su, bir lokma ekmek peşinde ordan oraya umutla giden insanların günün sonunda elleri boş dönmesindeki hayal kırıklığını bir çoğumuz anlayamayız.
Not: eğer buraya kadar okuyup o insanları anlamak isterseniz geçenlerde izlediğim bir filmi tavsiye ederim.