güzel şiirmiş, üst entryde var.
ama benim bahsetmek istediğim konu bu değil ve beyefendiye katılmıyorum. farkında olmamalı insan. farkındalık can sıkar, can yakar. insana çok fazla sorumluluk yükler.
şu çocuk değilken yaşadığım 3-4 sene, öğrendiğim inanılmaz kısıtlı şeyler dahi beni o kadar yıpratıyor, o kadar yoruyor ki bilmiyorum ben hayatla daha fazla karşılaştıkça ne yapacağım, nasıl yaşamımı devam ettirebileceğim? kulaklarımı, gözümü kapayıp mı? fakat zihnim, bilincim, düşüncelerim; onları ne yapacağım? düşündükçe çıldıracak gibi oluyorum.
bir de öyle bir lanet ki bu farkındalık, bir kez fark ettiğin (?) zaman geri dönüşü yok. silemiyorsun. farkında oldun ve bitti. hep farkında kalacaksın. insan her şeyi unutuyor ama bu sanki unutulabilecek bir şey değil. ne kadar beyninin derinliklerine itmeye çalışsan da bir tetikleyiciyle karşılaştığın an dikiliyor karşına. evet, orada duracak ve seni rahatsız edecek. çaresi, dönüşü y o k. değiştiremeyeceğimiz şeylere karşı olan farkındalıktan bahsediyorum elbette. gerçi kısmi olarak düzeltebildiklerimiz/düzeltmek iste(yebil)diklerimiz de yine değiştiremeyeceğimiz kısımları bize hatırlattığından... of, cidden sinir bozucu. ha bir de değiştirmek istemediklerimiz var, olması gerektiği gibi olmayan şeylerden. galiba en kötüsü bunlar. isteyemeyişimizin sebebi ne acaba tam olarak? bencillik mi? büyük ihtimalle.
bilmiyorum, cehalet mutluluktur şeysi buradan mı geliyor. cehalet bilgisizlik olarak algılanıyorsa eğer o bilgi sadece doğa bilimlerindeki bilgi değil, hayata dair bilgi de olabilir rahatlıkla. ki hatta bence direkt olarak öyle. o bilgi de seni farkındalığa itiyor, o da karanlığa...
bilmeyi istemiyorum, farkında olmayı asla. imdat ya!