allah

bir yerde şöyle bir şey okumuştum. bir kitaptı büyük ihtimalle. şu an hatırlamıyorum adını. belki duyan ya da okuyan olmuştur, bilgi verirse sevinirim. insanın yüreği nasılsa inandığı yaratıcı da öyledir. bunun gibi bir şeydi. bazen insanlara baktığım zaman bunun ne kadar doğru bir söz olduğunu anlıyorum. bazı insanlar allah'ı hep cezalandırıcı, öfkeli, sürekli bizi uyaran, sürekli bizi günahkar gören, sürekli insanları helak eden bir yaratıcı olarak lanse ediyorlar. halbuki kuran'da allah'ın gazabından çok merhametinden bahsedilir. ne yaparsanız yapın yürekten af dilediğiniz zaman affedeceğini söyler her zaman. ben allah'ı hiç öyle görmedim. bence o anlayışlı, adil ve merhametli. açıkçası her şeyden önce sırf bu yüzden inanıyorum ona zaten. çünkü bu evrende adil ve merhametli birinin varlığına ihtiyacım var. mesela bazı insanlar der ki, şu kişi cehennemlik. neden? misal diyelim, çünkü müslüman değil de falan dinden. ben buna da inanmıyorum. benim inandığım allah fikirlerden çok kalbe önem veriyor. kalbinin nasıl olduğuna, vicdanına bakıyor. ama insanların kalbi o kadar katılaşmış ki inandıkları allah da katı, merhametsiz ve buyurgan. çünkü kendileri de öyle. mutsuzlar, öfkeliler, insanların canını yakmak istiyorlar ve inandıkları allah da aynen öyle oluyor onlar için. bu çok rahatsız edici ama değiştirmek benim elimde değil. bir insanın kafasını değiştirebiliyorsun belki ama katı bir yürek değişmiyor. bir de şu mevzu var. bunu genelde ateistler der ve ben bunu hiç doğru düzgün açıklayamam. çünkü inanç konusunda kendime has düşüncelerim var ve herkesin benim gibi düşünmediğini, düşünmeyeceğini hatta benim düşüncelerimi saçma göreceğini biliyorum. allah neden bunca haksızlığa susuyor? çünkü allah sadece izliyor. çünkü allah dünyadaki adaletsizlik için bizim savaşmamızı istiyor. çünkü yeterince müdahale etti. çünkü çağlar değişiyor, insanlar değişiyor, fikirler değişiyor ama kalpler değişmiyor. kalp değişir mi bilmiyorum. değişirse bile büyük bir yıkımla değişir belki. bir devrim gibi. ruhun devrimi. neyse, kafam yine karışmadan ve düşüncelerim başka bağlantılar arasında kaybolmadan önce bitireyim yazımı. yüreğiniz nasılsa, inandığınız allah'ta öyledir. arada sırada yüreğinize bakın. not: bunu derken ben çok iyi, merhametli bir kalbe sahibim demek istemiyorum elbette. sadece evrensel düşünmeye çalışan (becerebildiğimi sanmıyorum) ve sanırım hassas bir insanım. bunu kabul etmek hoşuma gitmese de. yine de herkesin (insanların hakkını gasp edenler hariç) cehennemlik olduğunu düşünecek kadar da katı yürekli değilim. ya da bahsedilen belirli kalıpları kabul etmiyorum. belki de fazla pembeyim. ya da arayı bir türlü tutturamayanlardanım. neyse benim kafam yine dağıldı. siz beni anladınız bence. umarım.