nedense hayvanlar aleminin en şerefsiz, en orospu çocuğu üyesi yılan gibi geliyor bana. ardından da timsah şerefsizi geliyor.
minnacık serçelerin, tavşanların, pofidik farelerin peşinde sinsi sinsi dolanıp birden yakalıyor. sevimli, minik canlı debelenirken bu şerefsiz sarıyor dört bir yandan, boğuyor da boğuyor, kemiklerini kırıyor kalpsiz. timsah yine çiğniyor falan bu löp diye yutuyor pislik. yemin ediyorum bakışları bile art niyetli hayvanın.
hele o anakondalar, pitonlar yok mu? aman yarabbim! en korktuğum şey bir yılan tarafından yutulmak. yok artık diyebilirsiniz ama geçenlerde bir tane pitonun içinden teyzenin birini çıkardılar güney amerika'da. adamlar şokk, haberi okuyan ben şokk.
tabii ne kadar sevmesem de sırf derisi için katledilmesini hem istemiyorum hem de çok manasız buluyorum yahu. nasıl dokunuyorlar o deriye? yılan diyince tüylerim diken diken oluyor benim, yılan derisi ayakkabı verseler elime kanım çekilir. bi de giyiyorlar çok matah gibi. zaten çok da iğrenç bir deseni var.