Üniversite mezunu bir işsizim. Artık her ile, her ilçeye bakıyorum iş için. Şansıma bir görüşmeye çağırdılar, şehirdışında. Akşama babam geldi, söyledim böyle böyle görüşmeye çağırdılar diye.
'E olursa nerde kalcan?' dedi.
'Diğer insanlar gibi, ev tutarım.'
'Hangi diğer insanlar?'
'Bir işe girip yeni şehre taşınan insanlar' dedim.
Babam şöyle bir suratıma baktı. Sonra öyle bir alaycı gülüş attı ki...
Saatlerdir 'alay edilecek ne buldu' acaba diye düşünüyorum.
O attığı aşağılayıcı bakışı, o attığı alaycı gülüşü, o anı, o an hissettiklerimi ömür boyu unutmayacağım.
1
En çok destek olması gereken insanlar, en çok küçümseyenler olması... Ne yaralar insanı... Varlar, ama yoklar işte... İnsan nasıl istemez canının mutlu olmasını.. Akıl almıyor diyebilir insanlar.. Ama öyle maalesef - turuncununhikayesi 17.03.2021 21:11:36 |#4125519