çıkmazda hissetmek

Bu hayata sıkışmış gibiyim. Her gün sabah keşke daha uyusak diye kalkıyorum ama uykum olduğu için değil, yeni bir güne başlamak istemediğim için. Kahvaltıdan itibaren evde aile içi tartışma, bağırışma. Ben köşede hiç sesimi çıkartmadan yiyip afiyet olsun diyip kalkıyorum. Onlar da bitirdikten sonra gidip yıkıyorum bulaşıkları. Sonrası daha berbat. Evin içinde gidecek yer yok. Odama gitsem de yalnız kalamıyorum. Yalnız kalamıyorum madem sohbet edelim diyorum. Bizimkinlerin sohbetten anladığı birbirine laf sokup tartışmak. Dışarı çıkayım diyorum, ama ne gidecek bir yerim var dışarıda, ne de ayaklarımda güç. Bazen biraz güç bela dolaşıp geliyorum. Kapıdan giriyorum. Her şey aynı. Aynı bağırışma aynı huzursuzluk. Akşam oluyor yemek ye bulaşığını yıka. Odama gitsem ne işin var orda gel diyorlar surat yapıyorlar. Gidiyorum sıkılıyorum. Benim de artık izleyecek bir dizim de kalmadı. Her şeyi tükettim. Arkadaşlarımla konuşacak konu kalmadı artık ne whatsapp grubunu ne başka bir konuşma yerimizi görmüyorum. Kimsenin anlatacak tek bir şeyi kalmadı. Herkes mutsuz. Ertesi güne uyanmaya hevesim yok. Gece hiç bitmesin istiyorum. Bu umutsuzluğumun, bu boşluğumun bitişini de görememek asıl canımı sıkan şey. Gençliğimin bu evin duvarları arasında her gün çürüyüşünü izliyorum saniye saniye. Çok bunalıyorum ama tutunacak kimsem yok. Anlatmak yetmiyor. Birine sıkıca tutunup beni bırakma demek istiyorum. Birinin evine sığınmak beni bir başka hayata almasını sağlamak istiyorum. Bazen keyfim yerinde olunca, aniden kaçıp gittiğimi düşünüyorum mutlu olmak için. Bavula bakıyorum sanki bir anlık deli cesaretiyle alıp çıkacakmışım gibi. Sonra bu eve bu hayata mahkum olduğumu idrak edince daha çok üzülüyorum. Hava almaya diye çıksam bile dönüp dolaşıp bu hayata dönüyorum. Kimsem kalmadı beklentimin olduğu. İşe gidenler bir nebze şanslı. Bari para kazanıyorlar bir yere gidip geliyorlar. Ama benim gibi hep evde olup huzuru da olmayanlar yanıyor işte. Neredeyse bir yıl olacak bu kabusun başladığı. Her şeyin sonunda mükafatlandırılacağımızı ummak istiyorum. Çektiğimiz bu çaresizliğin, yalnızlığın tükenmişliğin sonunda coşku sevinç mutluluk olmasını istiyorum. Sürekli tartışan ebeveynlerden uzak, arkadaşların olduğu keyifli bir masada, hoşlandığım adamla yan yana oturmak istiyorum. Bu sakin ev hayatını artık istemiyorum. 23 yaşındayken 80 yaşında gibi geçen bir yılımdan, bana kaybettiklerimi vermesini istiyorum. Daha fazla buna dayanmak istemiyorum. Sadece biraz heyecan arkadaşlık yeni insanlar çevre istiyorum. Sadece normal insanların yaşadığı şeyleri yaşamak istiyorum. Tek istediğim bu.