çıkmazda hissetmek

t:insanın bir çıkış yolu bulamaması durumu tam olarak böyle hissediyorum sözlük. çıkmazda. ne yapabileceğimi bilemiyorum. bir çıkış yolu bulamıyorum. bulduğum zaman o yolu kapatıyorlar. geçilmez hale getiriyorlar. çok yoruldum. hem ruhsal hem bedensel olarak. artık düşünemez hale geldim. dalıyorum gidiyorum. güya düşünüyorum. ama dönüp baktığımda hiç bir şey düşünmediğini fark ediyorum. kafanı şişirdim değil mi sözlük? susuyorum merak etme. i̇yi geceler sözlük.

osurasın var ama isalsin

tanıdık geldi bu his

yok olma zamanıdır

bir meydandayım, her tarafımda yollar var fakat hepsi de çıkmaz sokak. bu zor yollarda yürüdüm ayaklarımın kanamasını umursamadan. hepsi daha kötü. kabız olan götteki bok gibiyim

tükenmektir ve gereken şey sadece zamandır. eğer geçerli bir sorumluluğunuz yoksa hayatınıza ara verin, gidin bir yere yada gitmeyin kapatın kendinizi odanıza, çalıp dursun telefonunuz, gelsin mesajlar bilmem neler sosyal medyadan sallayın. gerçekten sallayın siktir olup gitsinler. 1 hafta boyunca müzik dinleyin, kitap okuyun, uyuyun kısaca ne seviyorsanız onu yapın ama o 1 hafta sonunda eminim o çıkmazı aşacaksınız.

eveeeet buluu çağında bunu nasıl hissedebiliyorum? hayır yediremiyorum aq kendime noluyoruz laan kendine gel kussam rahatlicak gibiyim sanki

çoğu şeyi mahvetmektir. bazı şeyler yaşanır, üzer onlar. işte onlardan korkarsın. seni farklı şeyler yapmaktan alıkoyan korkular verir. birisi çıkar ''bu yoldan gidelim gel'' dese bile ''ya yanlış yolsa'' diye düşündürür. bundan sonra yapabileceklerin de kısıtlıdır. ya kendi yarattığın çıkmazlarda kaybolursun ya da başka yollara girmeye cesaret edersin. başka yollar da seni doğruya götürecek diye bir kaide yok ama götürebilir. behzat amirim bunu olabilecek en güzel biçimde açıklamıştı; ''yanlış yolda yürümek doğru yolda beklemekten iyidir'' yine bahzat amirim bu sözleri de söylemişti evet biliyorum "bir cinayet başka bir cinayeti hatırlatır her zaman..." ama ölüm bazen de sizi başka yollara davet edenlerin göze almış olabileceği bir şeydir. neyse. çıkmazda hissetmenin verdiği çaresizlik ve rahatlık biliyorum çok güzeldir ama hepimizin varış noktası belliyken ve elbet oraya varacakken yani hiçbirimiz hayatı statik değilken çıkmazlarda beklemek hikayedir. yeni yollara girme cesareti her şeye rağmen gösterilmelidir.

sonuçlar açıklandıktan sonra ilk defa ciddi şekilde hissettiğim şey.

ya delircem ders çalışmak istemiyorum of az kaldı ama hiç istemiyorum. bir yerlere gidemiyorum. aptalca bir yerdeyim allahım içimde sıkıntı var. youtube de video izlemek bile cezbetmiyor. öylece yerlerde yuvarlanmak istiyorum offfff.

vize den 15 alınca kendimi çıkmazda hissettim

kendine dahi yardımın son bulduğu yerdir. elin kolun bağlanmıştır ciddi anlamda yapacak bi şeyin kalmamıştır. kelimelerin bittiği cümlelerin yarım kaldığı yer de diyebiliriz bence.

bana zararı yok ama bir kârı da yok. o yüzden bu his olmamalı.

düşünmemem gereken kişiyi rüyamda görüyorum.

Elimden hiç bi şeyin gelmediği dertlerim var. Çıkmazda hissetmiyorum, çıkmazdayım.

Bu hayata sıkışmış gibiyim. Her gün sabah keşke daha uyusak diye kalkıyorum ama uykum olduğu için değil, yeni bir güne başlamak istemediğim için. Kahvaltıdan itibaren evde aile içi tartışma, bağırışma. Ben köşede hiç sesimi çıkartmadan yiyip afiyet olsun diyip kalkıyorum. Onlar da bitirdikten sonra gidip yıkıyorum bulaşıkları. Sonrası daha berbat. Evin içinde gidecek yer yok. Odama gitsem de yalnız kalamıyorum. Yalnız kalamıyorum madem sohbet edelim diyorum. Bizimkinlerin sohbetten anladığı birbirine laf sokup tartışmak. Dışarı çıkayım diyorum, ama ne gidecek bir yerim var dışarıda, ne de ayaklarımda güç. Bazen biraz güç bela dolaşıp geliyorum. Kapıdan giriyorum. Her şey aynı. Aynı bağırışma aynı huzursuzluk. Akşam oluyor yemek ye bulaşığını yıka. Odama gitsem ne işin var orda gel diyorlar surat yapıyorlar. Gidiyorum sıkılıyorum. Benim de artık izleyecek bir dizim de kalmadı. Her şeyi tükettim. Arkadaşlarımla konuşacak konu kalmadı artık ne whatsapp grubunu ne başka bir konuşma yerimizi görmüyorum. Kimsenin anlatacak tek bir şeyi kalmadı. Herkes mutsuz. Ertesi güne uyanmaya hevesim yok. Gece hiç bitmesin istiyorum. Bu umutsuzluğumun, bu boşluğumun bitişini de görememek asıl canımı sıkan şey. Gençliğimin bu evin duvarları arasında her gün çürüyüşünü izliyorum saniye saniye. Çok bunalıyorum ama tutunacak kimsem yok. Anlatmak yetmiyor. Birine sıkıca tutunup beni bırakma demek istiyorum. Birinin evine sığınmak beni bir başka hayata almasını sağlamak istiyorum. Bazen keyfim yerinde olunca, aniden kaçıp gittiğimi düşünüyorum mutlu olmak için. Bavula bakıyorum sanki bir anlık deli cesaretiyle alıp çıkacakmışım gibi. Sonra bu eve bu hayata mahkum olduğumu idrak edince daha çok üzülüyorum. Hava almaya diye çıksam bile dönüp dolaşıp bu hayata dönüyorum. Kimsem kalmadı beklentimin olduğu. İşe gidenler bir nebze şanslı. Bari para kazanıyorlar bir yere gidip geliyorlar. Ama benim gibi hep evde olup huzuru da olmayanlar yanıyor işte. Neredeyse bir yıl olacak bu kabusun başladığı. Her şeyin sonunda mükafatlandırılacağımızı ummak istiyorum. Çektiğimiz bu çaresizliğin, yalnızlığın tükenmişliğin sonunda coşku sevinç mutluluk olmasını istiyorum. Sürekli tartışan ebeveynlerden uzak, arkadaşların olduğu keyifli bir masada, hoşlandığım adamla yan yana oturmak istiyorum. Bu sakin ev hayatını artık istemiyorum. 23 yaşındayken 80 yaşında gibi geçen bir yılımdan, bana kaybettiklerimi vermesini istiyorum. Daha fazla buna dayanmak istemiyorum. Sadece biraz heyecan arkadaşlık yeni insanlar çevre istiyorum. Sadece normal insanların yaşadığı şeyleri yaşamak istiyorum. Tek istediğim bu.

Alışveriş yapsam çürüyor, yapmasam kesin bir şey lazım oluyor. Portakal almıştım küflenmiş, limon almamıştım, lazım… (bkz: Ne emmeye ne de gömmeye gelmek)

Tam olarak şuanda hissettiğim durum 2 senelik bir pandemi sınav süreci sonrasında üniversiteye gidip Tam alışmaya başlamışken tekrar gelen kapanma ve ardından sevgilinin seni aldatması sonrasında hissettiğim durum dersler yüzünden evde kalmak zorundayım dışarı çıksam boş boş bakıp geri tekrar kürkçü dükkanına dönüyorum her şey anlamsız gelmeye başlıyor

Bazen şey gibi oluyor çıkmaz sokağa girdiysek eğer ileri zorlamanın mantığı yok geri çıkmak daha iyi bir fikir olabilir Ama insan o sokağın içindeyken bunu hiç düşünemiyor

daha iyi yerler yazabilmek için ikinci atamayı bekledim şuan öyle bir kılavuz geldi ki keşke ilk alımda gitseydim dedirtti.

Yorucu bir histir, zaman zaman herkes hayatında böyle bi döneme girebiliyor. Her kışın sonu bahardır ama, bunu düşünerek rahatlatmalı insan kendini.