depresyon

Mutlu olmak istemediğimden değil bunu yapmayı ne kadar denesem de başaramıyorum. Kendimi değersiz, sıkılgan ve bunalmış hissediyorum. Neden böyle olmak zorundayım ki? Ve neden ben? Aslında her şey bir yere kadar iyiydi. Ta ki gördüğüm her şey hüzün, grilik ve boşluk olana kadar. İçimde beni aşağıya çeken bir yük varmış gibi ve ne yaparsam yapayım kendimi kurtaramıyorum. Enerjik şekilde başladığım bir günün daha henüz ortalarında iken tükenmiş bir hale geliyorum. Yaşamak devamlı süregelen bir kabusa dönüştü. Bu hiç adil değil. İnsanlar bana meditasyon yapmamı söylüyor, ''Bir yürüyüşe çık harekete geç.'' Onlara bunun egzersiz ya da meditasyonla çözülemeyecek bir şey olduğunu söylüyorum. Bu hayatımın her kısmını işgal eden bir hastalık. Okulumu, ilişkilerimi, vücut dengemi... Ve bugüne kadar açıklamak için elimden geleni yapsam da, her zaman kör bir tereddütle birlikteydim. İnsanlar bana soruyor 'neden hep üzgünsün?'. Onlara bilmediğimi söylüyorum. Bilmiyorum. Bildiğim şey her sabah uyandığımda tam olarak bok gibi hissetmem ve bunun bir döngüye dönüşmesi. Kontrol edemeyeceğim şeylerden dahi korkuyorum ya da yargılanmaktan. Kendimi bu nefret, utanç ve tiksinti dolu çukura düşerken izlemeyi seviyorum mu sanıyorsunuz? Bu yüzden saklıyorum. Duvarlar örüyorum.O kadar yüksek ki ne kusurlarımı ne acılarımı görebiliyorlar. Böylelikle iki hayat yaşamaya devam ediyorum. Biri toplum, biri de gecenin geç saatlerinde benim için. Çünkü bu bir problemin olduğunu itiraf etmekten daha kolay. Asıl problem de bu. Depresyon benim içimdeki cehennem ve beni günden güne yiyip bitiriyor. İlaçlarınız ve terapileriniz sizin olsun. Bundan çıkılabilir yalanlarına artık inanmıyorum.