Melankoli, hüzünlü olma mutluluğudur der Victor Hugo.
Aslında kül tablasında içilmeden eriyip giden sigara misali kendini tüketmenin keyfini çıkarmaktır. Kişinin kendi mutsuzluğuyla mutlu olması ve bunu bağımlılık haline getirmesidir melankoli. Baktı ki düzeltemiyor hiçbir şeyleri, sınırlarını da kendi içinde ararken kaybolmuştur, dönüş yolları dahil bütün yolları unutmuştur. İşte, melankoli o bilinmeyen yolların nereye çıkacağını umursamadan artık kaybedecek bir şeyi kalmamış insanın bir özgüven bir sevinçle ıslık çalması gibidir. Kayıp, yorgun, mutsuzsundur ama bari avutayım kendimi dersin. Mutluluk için bir çaban kalmaz. Ne gerek var dersin. Kaybedilen kaybedilmiş, giden gitmiş,biten bitmiştir. Günler geçer, ay sonra yıl. Ve yolun sonunda hoşgeldiniz yazan bir tabelaya rastlarsın.
Depresyondur ayaklarını bastığın yer.
Geçmiş olsun :)
Buyrun