20 Kasım 2015 Cuma. Saat 15.30-16.00 civarları. Okul çıkışı, zil çalmış. Merdivenlerden inip okulun bahçesine çıkıyorum. Servisler okulun giriş kapısının önünde dizilmiş. Plakalara bakıyorum, evet aradığım plaka orda. O servisin etrafına bakınıyorum, onu göremiyorum. Başımı eğip montumun fermuarını kapatıyorum, tam başımı kaldırırken servise yaşlanmış arkadaşıyla konuşurken görüyorum onu. Kısa, çok kısa bir an göz göze geliyoruz. Servis şoförü ona sesleniyor, bin de gidelim diyor. Tamam diyor, yerden çantasını alıyor yürümeye başlıyor. Servisin yanında yürüyüp ön tarafına doğru giderken gözden kayboluyor. Araya hafta sonu giriyor diye canım sıkılıyor. Ve evet, ben tam 12 gün sonra araya hafta sonunun değil bir ömrün girdiğini anlıyorum; o, onu son görüşüm. Beş senedir asla unutamadığım belki de tek an. Sezen Aksu boşuna dememiş "Son bakıştaki o gözler kaldı aklımızda" diye.