Rahat değilken cehennemi hissettirir. Rahatken de, tam şu an ölecek olsanız bile, ölümü cennete gideceğinizin garantisini almış gibi bir sükunetle beklersiniz.
Anne gibidir. Bazen yüzünüzü sever, kafanızı koklar. Bazen de, poponuza terlikle vurur. Vicdanınızı ve kalbinizi dinleyin. Eğer içinizdeki ses sustuysa, geçmiş olsun.
Fazlası tüketir, azı da gamsız, arsız bir tipe çevirir.
Benimki beni tüketen cinsten. Uçuruma kadar itiyor, eğer son değerlendirmede abarttığını düşünüyorsa sarılıp seviyor. Şimdiye kadar hiç itmedi. Vicdanım hiç huzursuz olmadı. Şükür.
Edit:
Yalan söyledim. Ara ara vicdanımı sızlatan bir olay var.
Küçükken bir göl balığı tutmuştu kuzenim. Ağzına leblebi sokmuştum elime alıp. Ufak bir şeydi. "Acaba çok canı yanmış mıdır?" diye düşünüyorum bazen. Bi de, ölü bi arıya otopsi yapmıştım. Sonra da minik ambulans oyuncakla gidip gömdüm ama.
Aptallık ya. Keşke kafama vursalardı.