t: insanın küçükken inandığı gerçekleri sorgulatan tokatlardır.
ben, birini mutlu etmek için ondan uzak kalmak gerektiğini öğrendim. çünkü fark ettim ki mutluluk çabayla değil; rıza ile oluyormuş. 21 yaşındayım, hayatımın uzun bir süresi boyunca birilerinin mutluluğuyla mutlu olunabileceğine inanmıştım. ailemi mutlu etmek için sürekli onların istediği kişi olmayı, onların istedikleri profilden dışarı çıkmamayı; kız arkadaşlarımı mutlu etmek için çırpınmayı, koşuşturmayı, yetmeyi; arkadaşlarımı mutlu etmek için hep onların yanında durup isteklerine koşmayı kendime vazife bilmiştim. yetmiyormuş, çok geç anladım.
mutlu etmeye çabalamak, mutsuz etme sebeplerinde ilk sıradaymış. yani mutluluk denen şeyin en nihayetinde senin kendi içinde bir yerlerde olduğunu ve bunu ancak sen istediğinde ulaşılabilir olduğunu öğrendim. sonra soru daha açık hale geldi. neden birilerinin keyfine bağlı ulaşılabilir olan bir duygu için kendini bu kadar hırpalıyorsun üstelik kendine neler yaptığının farkına bile varmadan?
bugün geldiğim noktada ise evet belki ailemin istediği evlat profilinden çok çıktım, kız arkadaşlarım olduğunda ‘hayırsız, şerefsiz’ olan taraftayım, arkadaş sayısı daha minimal düzeylerde; fakat şunu söyleyebiliyorum: eskiden mutluluktan çok uzakmışım. ve artık kimin ne kadar mutlu olduğundan da çok uzağım. burası asıl bana daha yakın, haliyle mutluluğa da.