büyüdükçe öğrenilen gerçekler

yarım bırakılınca arkadan ağlayan tek şey ekmek değilmiş

kimse hayat kadar sert vuramaz.

hepsi koca birer yalandan ibaret.

geç farkettim taşın sert olduğunu su insanı boğar ateş yakarmış her doğan günün bir dert olduğunu insan bu yaşa gelince anlarmış

yaşının ilerlemesiyle mutluluğunun ters orantı da olduğunu idrak ediyosun.

büyüdükçe çocuk olmanın ne kadar güzel olduğu daha iyi anlaşılıyor

keşke büyüsem demek yerine daha çok çocuk olmak varmiş

anne ve babalar ölümsüz değilmiş

hayatın hiç adil olmadığı

annemiz kadar bizi hic kimselerin güzel sevemeyecek olması

siken sevilir, seven sikilir

tek kahpe bizans değilmiş.

ufakken çok ağlardim fotograf cekinmicem diye babam işe gitmesin diye ilaçlari içmicem diye sanki prova yapmişim

İyilerin sadece masallarda kazanıyor olduğu gerçeğini kalbimiz kırıla kırıla öğrendik. Yine de kötü niyetlilere karşı iyi niyetimizi koruyup öyle yaşamaya devam edebilmek, zor biliyorum ama, bir şeyleri değiştirebilir. Belki de bir gün masallar gerçek olur, kim bilir...

Kalbin ne kadar güzel olursa hayatın da bir o kadar güzel ilerliyor.

Kimse masum kalamıyormuş.

herkesi olduğu gibi kabul etmek gerekiyormuş. biriyle, nasıl olsa değişir zamanla diye yola çıkılmazmış.

Her zaman yargılanacak olmak. Ne yaparsak yapalım ne kadar iyi olursak olalım bok atmaya devam edecekler.

Çok istediğin bir şey varsa o mutlaka olmaz.

Sarı dediğim şeyin höşmerim ve balina çorbası dediğim şeyinde arpacık çorbası olduğu

hayal kırıklıkların insanlara karşı beklentisiz olmaya başladığında azalmaya başlıyormuş

İyilikler ve mutlu sonlar türk fimlerinde kaldı. Küçüklüğümüzde.

Karbüratöre hava girişini sağlayan motor parçası jikle kelebeğidir. Edit: Ayrıca, saf sevgi diye bir şey yoktur. Aşksa bir halüstür. Karşınızdaki insanı olduğu gibi değil de, hissettirdikleri gibi görürsünüz.

Büyüyünce öğrendiğim, öğrendiğimde de büyüdüğümü anladığım bir olay var. Küçükken babaannem yatak duası öğretmişti. Sonra bana dedi ki duayı okuduktan sonra hareket edersen dua bozulur yeniden okuman lazım. Velhasıl kelam duayı okuduktan sonra paronayaklaştım. Serçe parmağım kıpırdadı, nefes alırken göğüs kafesim fazla yukarı kalktı diye duayı baştan ala ala uyuyakalıyordum. Meğerse babaannemle aynı yatakta uyuduğumuz için ve ben çok hareket ettiğimden kadın böyle bir çözüm bulmuş. Büyüyünce bunun gerçek olmadığını öğrendim. Bunun gerçek olmadığını öğrendiğimde de büyüdüğümü. (bkz: yılların su gibi akması)

Lise zamanları dershanedeyiz. Öğretmenimizle sohbet eyorduk derste. Konu ile alakalı bir atadözü söyleyeyim dedim. Tamam hatırlayamamıştım. "Taş baş yarar" dedim ben de, hemen düzeltti tabii sınıfın tdk'leri. Küçük bir kaosun ardından konu kapandı. Şimdi bunu neden mi anlattım? O zamanlar kulaktan dolma duyduğum bir atasözünü söylemek istemiştim belli ki. Büyüdükçe bu eksik bildiğim atasözünün başındaki kelimeyi bana üstüne basa basa hatırlattı tecrübelerim. Hayat o kadar güzel "ummadık taşın baş yaracağını" öğretti ki ben bu atasözünü hayatım boyunca bir daha asla unutmam...

küçükken "büyüktür her şeyi bilir" dediğimiz insanların yaşına gelince hiçbir şey bilmediklerini anladım. 20 ve üstü yaşlar büyük gelirdi ama değilmiş. büyümek bok gibi bir şeymiş.

Seveni üzüyorlar. Kısa, net ve gerçek.

ay'ın bizi takip etmediği gerçeği. Peşimden geldiği için çok sinirlenirdim küçükken. Takip etmemesi için hızlı hızlı yürüdüğümü hatırlıyorum. İki gün önce de 9 yaşındaki yeğenim güneşin kavurucu sıcağından bıkmıştı ki bana dönüp "bu güneş niye peşimizde teyze" dedi. O an kendi çocukluğumu dışarıdan izlemiş gibi hissettim. Acaba ne zaman öğrenecek bu gerçeği?

Artık ağlayarak bir şeyleri elde edemediğinizde anlayın ki büyümüşsünüz. Bazen öyle anlar oluyor ki köşeye sıkışmış ve hiçbir çıkış yolu bulamamış gibi hissediyorum, oturup ağlayasım geliyor böyle zamanlarda. Sonra ağlayınca eline ne geçecek salak, her şey aynı kalmaya devam edecek diyorum. Eskiden bir şeyleri değiştirmek için ağlarken büyüdükçe bazı şeylerin aynı kalmasına ağlıyormuşuz meğer...

t: insanın küçükken inandığı gerçekleri sorgulatan tokatlardır. ben, birini mutlu etmek için ondan uzak kalmak gerektiğini öğrendim. çünkü fark ettim ki mutluluk çabayla değil; rıza ile oluyormuş. 21 yaşındayım, hayatımın uzun bir süresi boyunca birilerinin mutluluğuyla mutlu olunabileceğine inanmıştım. ailemi mutlu etmek için sürekli onların istediği kişi olmayı, onların istedikleri profilden dışarı çıkmamayı; kız arkadaşlarımı mutlu etmek için çırpınmayı, koşuşturmayı, yetmeyi; arkadaşlarımı mutlu etmek için hep onların yanında durup isteklerine koşmayı kendime vazife bilmiştim. yetmiyormuş, çok geç anladım. mutlu etmeye çabalamak, mutsuz etme sebeplerinde ilk sıradaymış. yani mutluluk denen şeyin en nihayetinde senin kendi içinde bir yerlerde olduğunu ve bunu ancak sen istediğinde ulaşılabilir olduğunu öğrendim. sonra soru daha açık hale geldi. neden birilerinin keyfine bağlı ulaşılabilir olan bir duygu için kendini bu kadar hırpalıyorsun üstelik kendine neler yaptığının farkına bile varmadan? bugün geldiğim noktada ise evet belki ailemin istediği evlat profilinden çok çıktım, kız arkadaşlarım olduğunda ‘hayırsız, şerefsiz’ olan taraftayım, arkadaş sayısı daha minimal düzeylerde; fakat şunu söyleyebiliyorum: eskiden mutluluktan çok uzakmışım. ve artık kimin ne kadar mutlu olduğundan da çok uzağım. burası asıl bana daha yakın, haliyle mutluluğa da.

Tek bir kişinin çabasıyla sorunlar düzelmiyor. Aile, sevgili veya arkadaş farketmiyor. Tamamlanmak için tek sen çabalıyorsan günün sonunda yarım kalan yine sen oluyorsun.

küçükken annem veya babamın huylarını sevmezdim hep derdim ki onlar gibi olmayacağım sonra ben büyüdüm ve fark etmeden ben onlar gibi olmuşum. kendimi kendim istediğim için değişmeye çalışıyorum çünkü ben istemediğim sürece hiçbir şey, kimse beni değiştiremez.

Çocukken büyükler her istediklerini yapıyorlar kimseden izin almıyorlar diye her şey çok kolay sanırdım. Biran önce büyümek en büyük dileğimdi. Büyüdükçe öyle olmadığını anladım...

Kana sakinlik karışıyor. Herkesten her şeyi beklerim diyorum. Bana dokunmayan yılan bin yaşasın modunda geziyorum. Ben hariç herkesi saldım yani

Para olmadan hiçbir şey yapamazsın

Sevmek yetmiyor.

annemin aslında çok güzel bir hayat yaşamadığını

Büyüdükçe kınama başına gelir sözünün ne kadar doğru bir gerçek olduğunu öğrendim. Ve bu sadece kötü şeyleri kınadığınız için başınıza gelen şeyler için geçerli değil, kınadığınız insanlara dönüşürken de bulabilirsiniz kendinizi. Büyük laf söylemeyip büyük lokma yemeyi öğrendim mesela bi de. Çünkü ne için büyük konuşursan ve kınarsan o, o kadar başına geliyor.

Eskinin her zaman yeniden güzel gelmesi. İnsan o kadar garantici ki bilineni hep bilinmeyenden üstün görüyor.

zamanında yüceler yücesi olan insanların aslında boş olabileceği... yıkımların da en büyüğü sanırım.

Vazgeçmek; herşeyden herkesden..

Büyümenin sanıldığı kadar iyi olmadığı gerçeği meğer çocukken hayat daha basitmiş

şarj aletin bozulduysa uzuvlarından biri, bazen birçoğu eksiktir.

Gençlerin de akp li olduğu

kendimi öle bite parçaladığım hiçbir şeyin aslında bir önemi yokmuş

ülkedeki başat siyasi partilerin gerçek anlamda demokrasiyi istememesi. üç siyasi partiyi ele geçirmenin bütün ülkeyi ele geçirip ülke siyasetini dizayn etmeye imkan sağlaması. ülke futbolunun 2011'den önce de, sonra da her türlü şike, teşvik ve menajer oyunlarıyla yürüyor olması.

Acıması olmayan gerçekler olduğu. -Fakirlik, sefalet, açlık, kıtlık,küresel ısınma , afetler

geri zekalı biri hep geri zekalı kalır. boşuna kendini yorup bir şeyleri doğru anlamasını sağlamaya çalışma. kontrol edemeyeceğin şeyler için endişelenme. bir kişiyle bağ kurarken beğenmediğin huy ve davranışlarını değiştireceğin ümidine kapılma, güzel olan hiçbir bağı cebinde değiştirme listesi ile kuramazsın.

herkesi yavaş yavaş tanıyorsun pastadaki mum sayısı çoğalınca

portakal ile mandalina kardeş değilmiş