Buraya bugün içimi dökmek istiyorum biraz başınızı ağrıtıcam şimdiden özür dilerim
2019 ağustos ayında halamlara giderken doğalı yaklaşık 1 ay bile olmamış bi yavru gördüm bana çok yakın çok sıcak davrandı başını falan okşadım bıraktım halamlardan döndüğümüzde evden çıkana kadar bizi beklemiş ve çıktığımızda yanıma geldi bizim aile evcil hayvan olayına çok soğuk bakar ama ablam ne hikmetse o gün benle beraber besleyelim diye ısrar etti her neyse beslemeye başladık ablam ilk gün baktı az sonra sürekli diğerleriyle birlikte söylenmeye bırakalım bi sokağa demeye başladı neyse ki hepsinin önünde durdum attırmadım çocuğumu bi kaç gün eve aldım hemen göze battı dışarıda beslemeye başladım camı her açış sesine koşa koşa gelirdi sürekli ona kızım olarak hitap ettiğimden kapının önünde olmadığında kızım diye çağırdığımda duyduğu an yanımda biterdi okula giderdim dönüşte beni geldiğim yolda bekler beraber eve giderdik çok anımız oldu gizlice eve sokup beraber uyuduğumuz beraber bir sürü anı biriktirdiğimiz oldu yeri geldi ellerimi çizip kanattığı elimin farklı yerlerinde bir sürü iz bıraktığı da oldu o elleri yalayıp sevgi beklediği de her neyse sözlük benim bu kızım bi dallamadan hamile kalmış ilk abim fark etti işte sonradan karnı falan şişti doğumu yaklaştığında gizlice eve girmiş çekyatın arkasından altına girip kıyafetlerin içine doğurmuş 4 tane torunum oldu biri öldü biri kayboldu 2 tane yavrum kaldı yeri geldi mama parası bulamadım yeri geldi karnını yer kalmayacak şekilde doyurdum hikayemin sonuna geliyorum 2020nin son gününde yani 31 aralıkta annem uyandırdı yavruların ikisi burda ama anneleri yok ölüsünü çöplerde yollarda aradım onu da bulamadım dedi hep dışarda geziyo gelir boşver dedim baban aradı sabah işe giderken bi araba kediye çarpmış ölmüş seninkine çok benziyomuş dediğini söyledi başımdan kaynar sular döküldü yüzümü bile yıkamadan yataktan kalktım ağlaya ağlaya kızım diye bağıra bağıra sokakları aradım tek ses gelmedi miniğimden yemin ediyorum yüzümde gözyaşlarımdan ıslanmayan tek yer kalmadı vel hasıl yerlerde kan izi aradım ama yağmur yağmış yavrumun kanlarını silmiş en sonunda eve geldim hıçkıra hıçkıra durmadan ağladım uyumuşum kalktığımda hemen dışarı çıktım yine aradım yine ağladım komşumuzun Mayaya çok benzeyen bi kedisi var belki odur demiştim dışarı çıkınca onu gördüm yine bi hayal kırıklığı şu ana kadar kaybettiğim bi kaç insan oldu ama ruhen yakınım değillerdi ölümün o acısını asla bi daha geri dönmeyeceği bilincini kızımla, Mayayla fark ettim ben 3 gündür fotoğraflarımıza bakıp ağlıyorum eskiden her dinlediğim şarkıda sevdiğim çocuk aklıma gelirdi ama şimdi hep kızım geliyo en kötüsü de ailenin ya da yakın çevrenin bu olayı küçük bi şey olarak karşılaması ailem sürekli yavruları var işte hatıra olarak diyo onun yerinin bende ne kadar ayrı olduğunu bilmeden, kızımı kaybettiğim gün kuzenim aradı ve cenaze ne zaman diye gülerek dalga geçti telefonu kapatınca ne kadar ağladım tahmin edemezsiniz bugün başka bi kuzenime gittim içeri girince başın sağ olsun dediler teşekkür ettim oturdum biraz geçince anlamsız gülüşmeler nedenin benim acım olduğundan ve onların bunu hafife alıp benim suratımın asıklığına güldüğünü bildiğimden çarptım kapıyı çıktım umarım benim yaşadığım acıyı yaşamazlar mı desem umarım yaşayıp beni anlarlar mı desem bilemedim daha üstünden 3 gün geçti ama 3 yıl hatta 3 asır kadar zordu sözlük ona sarılmayı kucağımda uyutmayı çok özlüyorum çok
Tekrardan özür dilerim iyi geceler.