1. sınıfta sınıf panomuzda herkesin bir elması olurdu. Güzel davranışlar, başarılar olunca öğretmenimiz elmayı dipten başlamak suretiyle azar azar kırmızıya boyardı. Sanki kutsal bir şeymiş gibi ağzımız açık, gözümüz parlaya parlaya izlerdik elmamızın kızarışını; e tabii elması olgunlaşana da sürprizli hediyeler olurdu; ne heyecan ama...
Bu neden mi aklıma geldi? Üniversite son sınıftaki ben az evvel kendime her ders için elma yaptım. 10 tane elma çizdim defterime; şaka gibi bu yaşımda 1. sınıf taktiğimden medet umacak hale geldim; online süreç bizi bitirdi.
Velhasıl kelam elmalarım kızardıkça mutlu olup kendime sürprizler yapacağım; başka türlü bunlardan keyif gelmiyor. Taktik maktik yok BAM BAM BAM.