Aile. Ebeveynler.
Evet büyüdükçe hayatım benim olur sanıyordum. Benim bedenim, benim hayatım, benim isteklerim ve benim kararlarım. Meğer büyüdükçe daha da çok elinden alıyorlarmış senliğini ve bunu yapanlar yine en yakınların. Benim bedenim diyemiyorum mesela, neden? Babamın bedenim üzerinde neden söz hakkı var bu yetkiyi kim verdi ona? Benim kararım diyemiyorum mesela, neden? Çünkü kendi kendime karar alabilmem mümkün değil. Fikir alırım, izin alırım, her şeyim için muhakkak olumlu/olumsuz bir yorum alırım ama kendi kararlarımı alamam. Kendi ayaklarımın üzerinde durabilmem için ya maaşım olmalı ya da kocam. Nüfus cüzdanımı da vereyim de siz yaşayın bari yerime. Evet büyüdükçe insanın hayatını ele ailesi geçirir, kendilerinde yapamadıkları her şeyi çocuklarında yaptırmaya çalışırlar ve oradan oraya savrulur genç bedende ölü ruhlar.