büyüdükçe insanın hayatını ele geçiren şeyler

kabus gibi bir okul/iş hayatı uykusuzluk kendine vakit ayıramama birilerinin yersiz kaprislerini çekme ve tabi ki mutsuzluk.

sabah 9 akşam 5 mesaisi....

kız muhabbeti. erkek gruplarında tek konuşulan konu artık. bu yüzden dışarı çıkmıyorum.

kimse inkar etmesin. (bkz: çıkar)

çağımızın olmazsa olmazları; telefon, bilgisayar kısaca teknolojik aletler.

kredi kartı ve telefon faturalari

korkular bence. küçükken büyükler hiç korkmuyormuş gibi gelirdi ama büyüdükçe daha fazla tehlikenin farkına varıyormuş insan meğer. dahası, korkmasını gerektiren şeylerin oluşturabileceği etkinin ne kadar büyük çaplı olduğunu da tam anlamıyla görüyormuş.

para tabii

başka insanların düşünceleri.

hiçbir şey. canınızı sıkmak isterim ki; en başından beri size ait hiçbir şeyiniz yok. (hayatınız dahil.) size ait olması gereken her şey daha siz doğmadan ele geçirildi. not: (#2334207)

kötülük ve körlük. insan kötü olmaktan korkmazsa büyüdükçe içine işler ve küçüklüğünden büyüklüğüne kötülüklere karşı kör yetişirse o körlük başka kötülüklere sebep olur. bazen görmemek bile kötülük etmektir

sorumluluk duygusu, gerçekleri görmek. hiç iyi bir şey ele geçirmesin aman!

gelecek kaygısı

(bkz: penis) (bkz: kalkmışın imanı olmazmış) (bkz: linç is coming )

parasızlık

çocuk sahibi olmak yada torun sahibi olmak

gelecek kaygısı.

k a y g ı p a r a ü ş e n g e ç l i k b ı k k ı n l ı k a t k a f a s ı

kaybedecek şeylerinin birikmesi.

kaygı. kaygınız durmadan artıyor, sevdikleriniz gözünüzün önünde yaş alıyor, e başlıyor bir kaygı. okul bitiyor, gelecek kaygısı. evlilik noktasına geliniyor, para kaygısı. çocuk oluyor, tüm kaygıları beşe katlayan bir kaygı daha başlıyor. bu böyle sürüp gidiyor, hayat çoğaldıkça, kaygı hep artıyor.

geçim korkusu.

Hırs

Sorumluluklar.

(bkz: Stres ) gorsel Optimal seviyede bulunması gerekli ancak o evreyi çoktan geçip tükenmişliğe doğru hızla ilerliyorum.

düşünceler, gece uykuyu kaçıran ve insanın içini kemiren cinsten.

yalnızlık

Monotonluk

Hayatın hızlı akması Büyüdükçe hayat sana neden sorusunu sormak için fırsat vermiyor.Çünkü somut şeylerle o kadar uğraşıyoruz ki manevi duygularımız köreliyor.Anlatması zor gerçekten.

Aile. Ebeveynler. Evet büyüdükçe hayatım benim olur sanıyordum. Benim bedenim, benim hayatım, benim isteklerim ve benim kararlarım. Meğer büyüdükçe daha da çok elinden alıyorlarmış senliğini ve bunu yapanlar yine en yakınların. Benim bedenim diyemiyorum mesela, neden? Babamın bedenim üzerinde neden söz hakkı var bu yetkiyi kim verdi ona? Benim kararım diyemiyorum mesela, neden? Çünkü kendi kendime karar alabilmem mümkün değil. Fikir alırım, izin alırım, her şeyim için muhakkak olumlu/olumsuz bir yorum alırım ama kendi kararlarımı alamam. Kendi ayaklarımın üzerinde durabilmem için ya maaşım olmalı ya da kocam. Nüfus cüzdanımı da vereyim de siz yaşayın bari yerime. Evet büyüdükçe insanın hayatını ele ailesi geçirir, kendilerinde yapamadıkları her şeyi çocuklarında yaptırmaya çalışırlar ve oradan oraya savrulur genç bedende ölü ruhlar.