kim en fazla rahlenin üstünden atlayacak diye yarış yaparken uykucu hocamızı uyandırmıştık. (badi ekrem yanımdan kalkmışım o gün, kızlara hava atarcasına "ekleyin ekleyin, biraz daha ekleyin..." diye caka satıyordum sağa sola. kanım deli.)
adam uykusuzluğunun verdiği asabiyetle eline geçireceği ilk çocuğu anasından doğduğuna pişman edeceği için, hoca meydana çıkar çıkmaz herkes çili yavrusu gibi dağıldı. ama hoca durur mu? ava çıktı manyak herif. vızır vızır aranıyor. son dakikada kullanılan kornerde gol bulma ümidiyle rakip ceza sahasına gelen kaleci atikliğiyle aranıyor. aç gözlü kurt.
ben de tayfamla havalandırmaya sığındım mecbur. mevsim yaz olduğundan havalandırma faaldi tabii. toplasan beş dakika kadar kaldık içeride, çıktığımızda sümüklerimiz bile donmuştu..
(bkz: beş dakikada bu kadar mı değişir bir şehir ha)
çıkar çıkmaz da ezan okundu zaten. saf yoklamasına yetişmek için depar attık. halbuki o kadar soğuğu yiyince abdesti falan kalmıyor insanın.. çok münafık hissetmiştim kendimi o namazda :/ -hala da öyle hissediyorum ya, neyse konumuz bu değil.-