Küçüklüğümden beri annem hep sen büyüde ehliyet kursuna birlikte gidelim derdi. 18 yaşıma geldim bende çoğu insan gibi ilk ehliyet almaya niyetlendim. Annem birlikte gideriz dedi. Ama hep bir bahane çıktı. Olmadı bir şekilde. Bende annemin aslında niyeti olmadığını ve beni oyaladığını düşündüm. Aradan yıllar geçti. Bu yaz koronadan dolayı ilçedeki evimizde kaldık. Evin önünde bahçe olduğu için merkezdeki evimizden daha keyifli vakit geçiriyorduk. Bu ehliyet konusu yine açıldı. Annem (49) hadi yarın gidelim kurs için gerekli evrakları soralım yazılalım dedi. Yine bir sorun çıkar diye düşünmüştüm ama çıkmadı. Annem ben ve kardeşim gittik kurs belgelerini falan tamamladık. Fotoğrafçıya bizi kurs hocası aracıyla bırakıyordu. Annem ön koltukta biz arkadaydık. Hoca yakınlık derecemizi sordu. Annem yarı arkaya dönük şekilde ‘benim kızlarım’ dedi. Sesinde öyle büyük bir gurur vardı ki o an hâlâ aklımda.
Sonra annesi ve kızları kursa yazıldı. Bu sırada çevreden şakayla karışık kızlar alırda sen alamazsın ehehe tarzı yorumlar geldi. Kendilerince gülüyorlardı. Küçük yerde dedikodularda dönüyordu farkındaydık ama takmadık. İlk direksiyon sınavında kardeşim geçti annem ve ben kaldık. Biraz heyecan olmuştu tabi. İkinci sınavda benim saatim daha erkendi. Annemle beraber gittik sınav yerine. Bu kez geçtim. Arabadan indiğimde annemin o kadar gururlu bir bakışı vardı ki. Kızlarımın ikisi de ehliyetlendiler bana daha ne olur almasam da olur dedi. Sonra sınavına girdi. O da geçti. Tuttuğunu koparan bir kadın olmuştur zaten hep. Bugün ehliyetlerimiz elimize ulaştı. Annem ve ‘kızları’ ehliyet aldılar.
Hani demiştim ya gurur duydu diye. Asıl gururu ben duydum. Benim annem 49 yaşında ehliyet aldı arkadaşlar. Çevreden gelen eleştirilere güldü geçti. Yapamazsın diyenlere olsun dedi. Hırs yapmadı sadece başardı. Bir dahaki yaz ilçeye annemin kullandığı aracımızla gidip mesajı gerekli mercilere ulaştırmak minik bir temennim :)