Son zamanlarda fazlaca hissettiğim şey.
Yıllardır bir yerlere gelmek, bir şeyler başarabilmek için çabalıyorum. Bu çaba yalnızca benim de değil. Ailemin, öğretmenlerimin de haklarını ödeyemem. Başarılı bir öğrenciydim hep; ilk okulda sınıf birincisiydim, öğretmenim çok severdi. Liseyi birincilikle bitirdim. Daha sonra üniversiteye başladım. Bir insana yardım edebilmek, küçücük bir çocuğun ilk adımlarına belki sebep olup aileleriyle o mutlu anı yaşayabilmek amacıyla kendimi yetiştirmeye çabaladım.
Ama ne yazık ki biz ne kadar çabalarsak çabalayalım olmayınca olmuyor. Bu sene son senem staja bile çıkamadım, online eğitimle hiç görmediğim hastaları hayal edip onlara tedavi programı çizmem bekleniyor. Bu şekilde mezun olursa bu çocuklar ilerde ne yapacak diye düşünen yok tabi ki. Zaten onca mezun, kalitesiz bir sürü okul gibi sorunlar varken uzaktan eğitimle mezun olma derdi de çıktı başımıza.
Geleceği düşünüyorum çok sisli, önce kendimi sonra ailemi hayal kırıklığına uğratmaktan korkuyorum. Bize bu yaşta gelecek kaygısı yaşatanlar utansın diyeceğim de utanırlar mı, sanmam.