Ben böyle şeyleri sevenlerdenim. sanki kürsüye, sahneye çıkınca içimdeki güçlü yan çıkıyor ortaya. kafamda bir ufuk çizgisi belirliyorum ve odağım bozulmadan konuşuyorum.
hatta gariptir küçük bir starbucks masasında biriyle birebir konuşurken daha çok panik oluyorum. daha çok tekliyorum, çünkü aklımda 5 farklı şey geçiyor.
sunum yaparken kimse umrumda olmadan ne söyleyeceğime odaklanıyorum, kendime güvenim artıyor, hele bildiğim bir konuysa başarılı bir hatip oluyorum