bir duygu.
35 yaşımın yarısından fazlası pişmanlıkla geçmiştir. ağladım söyleyemedim, sevdim sakladım; hep içine kapanık bir karaktere sahiptim. bu yüzden çok sevdiğim insanları kaybettim. yapayalnız kaldım uzun süre. benden gidenlerin arkasından el salladım. gülmedim pek, gülsem daha iyi olurdu. pişmanım sevdiklerime gülen yüzümü değil de soğuk yüzümü gösterdiğim için.
haddim varsa şayet size bir tavsiye vereyim. sonucunda pişman olacağınızı bilseniz dahi hayallerinizi ve özellikle sevdiklerinizi ertelemeyin. sevginizi ertelemeyin sevgi kolay bulunmuyor dostlar.
ben sevdiğim insanları hep kırdım. beni çok seven insanları hep kırdım onlara yeterince sevgi gösteremedim. 6 yıl önce sevdiğim adamı kaybettim sırf bu korkunç soğuk hallerim yüzünden. benim için hediye gibiydi, dokunduğu her şey güzel olurdu. ben görmezden geldim yıllarca beni beklediğini bile bile onu yalnız bıraktım. ailesine rezil ettim. çok pişmanım. şimdi sevgisini hakeden bir ailesi, eşi ve çocuğu var. bense yalnızım. benim hakettiğim de bu şaşırmamak gerek.
affedin çok uzattım. benim yaşadıklarımı başkası yaşamasın istiyorum tek dileğim. artık böyle bir insan değilim inandığım herşeyin arkasında kapı gibi duruyorum. umut hep var, küsmeyin kırmayın sıkıca sarılın sevdiklerinize