Ben hastayken bile kimseden bir şey isteyemiyorum ya. Annem, babam bile olsa. Ne bileyim. Olmuyor. Alışmamışım. Abim mesela, evdeyken, grip olsa yatak döşek yatardı. Annem odasına nane limon falan taşırdı sürekli. Ne zaman bu kadar büyüdüğümü de hatırlamıyorum oysa.
Geçen yıl kasım ayından şubat ayına kadar hastaydım ben. Önce üst solunum yolu, sonra zatürre. En yoğun günde bile 2 penisilin ile ayakta durdum. Ama ayaktaydım yani. 2 gece 3 gün uyumamıştım falan. Hatta hastaneye yatacak derecede hasta olduğumu da, "Doktor amca, geçmeyen bir öksürüğüm var da bir türlü kurtulamadım. Ama iyiyim yani. Acaba nereme uf olmuş?" diye tüm sevimliliğimi takınıp gittiğim hastanede öğrenmiştim. Doktor halimi, böyle iki elini kafamı tutar gibi ileri uzatıp "Baş burada..." sonra elini azıcık yana kaydırıp," Göt de burada. Oğlum bu ne hal?" diye betimlemişti.
Bir kaç ay bir torba ilaç kullanmıştım. Böyle hüp diye içe çekmeli.
Edit:
Geçmişte böyle bir kaç arkadaşım evde kimsenin olmadığı bir hastalık durumumda evime gelip bana yemek yapmayı teklif etmişti. "Yav istirham ederim, ben sizin evinize gelip menemen yapayım." diye reddetmiştim. Alışık değildim işte, ne yapayım.