hastayken çorba yapacak kimsenin olmaması

hastalığın haftalarca uzamasına sebebiyet verir. geçmiş olsun.

şuan başımdaki derttir.allah göstermesindir.

çok şükür var. allah annemi başımdan eksik etmesin (amin deyin he)

kript tonsillit denen bir boaz enfeksiyonum var şu an ve bu hastalık bademciklerimin şişmesiyle boğazımın daralmasına sert ve katı yiyecekleri yutamamama neden oluyor. yani şu dönemde en çok ihtiyacı olan benim 😔😢

Kasaba minnet edeceğime götümü keser yerim. Çorba yoksa nane-limon var

canım anam var

ağlayarak ölmeyi beklerim. ben şöyleyim ben böyleyim ben kimseden yardım istemem. diye diye ömrümü çürüttüm. acı gerçek şu ki, sevilmek istiyoruz..

Hastayız diye de ölmedik ya kalkar kendi kendime çorba da yaparım yemek de yaparım. (bkz: canım kendim )

kimsenin olmaması sorun değil annem olmadığında mahvoluyorum yalnızlıktan.

Ben hastayken bile kimseden bir şey isteyemiyorum ya. Annem, babam bile olsa. Ne bileyim. Olmuyor. Alışmamışım. Abim mesela, evdeyken, grip olsa yatak döşek yatardı. Annem odasına nane limon falan taşırdı sürekli. Ne zaman bu kadar büyüdüğümü de hatırlamıyorum oysa. Geçen yıl kasım ayından şubat ayına kadar hastaydım ben. Önce üst solunum yolu, sonra zatürre. En yoğun günde bile 2 penisilin ile ayakta durdum. Ama ayaktaydım yani. 2 gece 3 gün uyumamıştım falan. Hatta hastaneye yatacak derecede hasta olduğumu da, "Doktor amca, geçmeyen bir öksürüğüm var da bir türlü kurtulamadım. Ama iyiyim yani. Acaba nereme uf olmuş?" diye tüm sevimliliğimi takınıp gittiğim hastanede öğrenmiştim. Doktor halimi, böyle iki elini kafamı tutar gibi ileri uzatıp "Baş burada..." sonra elini azıcık yana kaydırıp," Göt de burada. Oğlum bu ne hal?" diye betimlemişti. Bir kaç ay bir torba ilaç kullanmıştım. Böyle hüp diye içe çekmeli. Edit: Geçmişte böyle bir kaç arkadaşım evde kimsenin olmadığı bir hastalık durumumda evime gelip bana yemek yapmayı teklif etmişti. "Yav istirham ederim, ben sizin evinize gelip menemen yapayım." diye reddetmiştim. Alışık değildim işte, ne yapayım.

O sorun değil de annenin yaptığı çorbanın tadının unutulması. Çok can yakıcı bir durum. Genel olarak annenin elinin lezzetinin unutmak, acaba o bu yemeği nasıl yapardı diye hatırlamaya çalışmak çok zor.

Kendime yapmak zorunda kalmıştım, zor günlerdi

Bir de aynı başlığın "sevgilinin olmaması" versiyonu varmış. Ben kimsenin olmaması olarak aratıyorum diye yanlışlıkla diğer başlığa gitmişim. Kalbim bir miktar daha kırıldı. Aklımda tavuğu haşlayıp suyuna da şehriye çorbası yapan sevgilim canlandı. Şu an korona belirtileri göstermem ve terk edilmiş olmam dışında bir sorun yok