Ben çok korkuyorum.
yani tabii ölümün iyisi olmaz ama deprem, virüs, kadın cinayetleri... bunları gördükçe yaşadıkça daha fazla korkmaya başladım.
virüs ilk çıktığında Çin'deki videoları izlerdik, bi anda düşüp ölen insanları falan. aşırı korkmuştum. ilk vaka açıklandığında ağladım hüngür hüngür. çünkü annem rahatsız, çok riskli grupta. hala bu yüzden çok dikkat ediyoruz. bahsettiğim videolardaki gibi olmadı burda ama yine de her gün binlerce insanın hayatını kaybettiği bi virüsle uğraşıyoruz. ve hala maske takan, dikkat eden sayısı çok az.
diğer yandan deprem. ya o 45-50 saniyede yaşadığım korkuyu anlatamam size. annem yürüyemiyor, yani çıkacak olsak nasıl çıkacağız? sarıldık kaldık öyle. onlarca insan hayatını kaybetti. insanların para uğruna yaptığı o iğrenç binalar yüzünden aileler dağıldı. ufacık bebekler gitti.
e bi de kadın cinayetleri. dümdüz yani markete gitmek için bile çıksak manyağın biri gelip öldürebilir. tabii bunu kadın cinayetleri ile sınırlamak da yanlış. insanlar çıldırdı artık. bu işin cinsiyeti de kalmadı.
ölüyoruz lan sürekli. sevdiğimiz insanlara daha fazla sarılmamız lazım. üzmemek, kırmamak lazım. ölüm var.