Yıllarca duyguları , bir öğretmen (?) tarafından sömürülen ve hırpalanan bir kız çocuğuydum. Asla özel günlerde ve bayramlarda oyun oynatmazdı, çok istememe rağmen.
Hep hayalini kurduğum ponpon kızı , yedinci sınıfta, sonunda olmuştum. Baya heyecanlıydım ve mutluydum. Aslında kendimi büyümüş hissetmesem daha da mutlu olabilirmişim ama olsun.
İkinci bir olay da: beni döven bir çocuk vardı sınıfımda. Üst sınıflardan bir çocuk sınıfıma gelip beni korurdu. Onu sınıfta görmek , hayatımın en mutlu insanı yapardı beni. Ayrıca heyecanlanmadığımı da söyleyemem. Sonra ortadan , aniden kaybolmasaydı daha iyi olurdu ama. Neyse. Geçmişe bakınca da epey acıklı bir hayatım varmış. Boşuna bozmadık biz bu psikolojiyi arkadaşlar....
Hayır hayır, başlığı doğru okudum. Benim maceramda buymuş. En fazla bu kadar heyecanlanabilmişim belliki.
Neyse şaka yaptım. En heyecanlandığım en en en best olayı yazıyorum hazırsanız :
Annemin hacdan döndüğü gün.... Elhamdülillah.