kürtçe

dinlemeyi de, konuşmayı da çok severim. ancak hiç bilmeyenlerin yanında konuşulduğu vakit "ulan bunlar kesin bizden bahsediyor, yüzde yüz bize küfrediyorlar" gibi bir algı yaratması üzücü. çünkü bazen hiç farkında olmadan bile ana diliyle konuşmaya başlar insan. bu şekilde orta yolu daha kolay bulur. daha çabuk ikna eder veya ikna olur. Ana dilin caydırıcı, kendine getirici etkisi her daim daha yüksektir. ayrıca dili hakkında hiç bilgisi olmayan, mevzuya tamamen ilgisiz kürtlerin bir zahmet çırpınmaması, konuşmaması gereken dildir kürtçe. eveleyip geveleyemez, öyle türkçe gibi "ben var oraya gelmek, tultanamet" falan diye debelenip derdini anlatamaz, işin içinden sıyrılamaz, paçayı kurtaramazsın. kürtsün eyvallah kimsenin bir şey dediği yok. fakat bilmiyorsan uğraşma birader. insanlar seni bu yüzden recm edecek değil. mesela askerdeyken iki adıyamanlı hemşehri arkadaş arasında öyle garip bir kürtçe'nin konuşulduğuna şahitlik ettim ki neredeyse bilincimi yitiriyordum. ellerinde telefon birbirlerine bir şey gösterip duruyorlardı. sonra biri bıkkınlıkla iç geçirip diğerine yüksek bir sesle aynen şunları söyledi: -bu müzikleri interneteda indirmişbike, eger begenmişnakiyse silmişke. öteki de tamam dedi. ardından kürtçe konuşmuş olmanın dayanılmaz hafifliğiyle kürtçe gülüşerek görüş alanımın dışına çıktılar.