ölümden korkmayan insan

Ölüm dediğimiz şey ölene değil kalana yara bırakır. Giden gitmiştir zaten. Geride kalanlara acı verir. Bu sebeple sayılı nefesten korkamanın hiç bir anlamı yoktur Bu başlığı okuyunca bu hafta başıma gelen bir olaydan bahsetmek istedim. Yük asansörü ile 33 katlı inşaatın teras katına çıkmak için bindik. Arkamızdan malzemeler ile asansörde çalışan ve eşyaları taşıyan diğer personel arkadaşlar bindiler. Yaklaşık 10 küsür kişiyiz. 15. Katında bir anda yukarıdan demir bir parça düştü ve asansör aşağı doğru düşer bir vaziyet alacakken durduruldu görevli tarafından. Belki 40 50 küsürlü yaşlarda adamlar korkudan kepengi açtı asansör boşluğundan döşemelere atladılar yukarıdan. Bir anda herkeste bir ölüm korkusu var. İşin ilginç yanı şu ki o an öleceğimi düşündüm ama korkmadım. Panikle atlamadım. Bekledim asansör içinde. Yardım hemen gelirse inerim yoksa gelene kadar beklerim diye düşündüm. Kendimi kepengin üzerinden atmadım. Eğer olacaksa mani olamazsın. Ölüm bu gelir alır anlamazsın dedim içimden. Sadece beni bu yaşıma kadar getiren anamı babamı düşündüm. Bir kuruş daha maaşımı yemediler dedim. Tazminat alırlar belki diye düşündüm. Ama rıza beyanı imzaladım. Ölümümden şirketin sorumluluğu kalktı. O kadar. Başka hiç bir şeyin önemi yoktu. Hayatın geri kalanı nasıl olur? Ölmezsem ne olur derdini düşünmedim. Sonsuz bir teslimiyet hissi. Sonuç olarak dişliler kırılmış. Makara çıkmış. Ben zaten en son indim asansörden. O 10 küsür erkek arasında tek kadın olduğumu söylememe gerek yok. En genç de benim. İlginç.