ölümden korkmayan insan

ahiret inancı olan;diğer dünyanın varlığına inanan ve bu dünyadaki zevklere kanmayıp ibadetlerini yapıp öbür dünyada ödüllendirileceği günü bekleyen insandır,dolayısıyla da ölümden korkmaz

herşeyini kaybetmiştir, intihar haram diye yaşıyordur

geride bırakacağı kimsesi olmayan hayatındaki kurtuluşu onu sonsuz bir sevgiyle ve güçle yaratmış olan allaha kavuşmak şeklinde gören insandır. bu insan ölümden korkmaz, aksine onu mutlak bir arzuyla bekler.

ölümün gerekli olduğunu bilen insandır.

işte o ben...nasılsa bir gün hepimiz öleceğiz..son çıkış zilini bekleyen öğrenci gibiyim ..

"sanıyorum ah muhsin ünlü yolda kimi görse selam verir ben yolda azrail'i görsem derim ki "anam babam niye bu kadar geciktin?"." (bkz: ali lidar)

ölümün kıyısına gelmeden beylik laflar etmek kolay olmuştur hep.

yaşamaktan korkuyordur

gta da ölümsüzlük şifresi yazmış kişidir

her ne kadar ölümden korkmasa da geride bırakacak olduğu insanların üzülmesinden korkan insandır.

kendi adıma ölümden korkmuyorum. sevdiklerimin benden önce ölme ihtimali korkutuyor beni.

intihar haramdı bizde yüzümüzü astık

ölüm gelir, vakit tamam der , gideriz. çoğu insan ölmekten değil de çaresizce ölmekten korkar. bir kağıdın üzerinde ''ms?'' yazısını görünce 23 yaşında yavaş yavaş öleceğini düşününce korkar. o ana dek neden yaşıyorum sorusunu sorsa da kendine, haline acınacak hale gelip ölmekten korkar.

kaybedecek birşeyi olmayan insan

"inşaat halinde bir bina düşün ve ben de kendimi onun çatısından aşağı atarak intihar etmeye karar vermiş olayım. eğer merdivenlerin parmaklıkları henüz inşa edilmemişse, inan bana, basamakları apartman boşluğu tarafından değil, duvar tarafından tırmanırım. hiç kimse ölene kadar ölüme hazı değildir." (bkz: alper canıgüz) (bkz: gizli ajans)

dünya nın çirkin bir yer olduğunu görmüştür

ölüme hazır hisseden insandır

sevdiği ölmüş insan (bkz: eğer ölüm buysa ölümden korkmamalı. onun güzel yüzünde ölüm bile güzeldi.)

i̇nancı kuvvetli olan, dünyadan beklentisi olmayan insandır.

ölümden korkmak değil de yaşamayı seviyorum.

Kadere inan çoğu insanın kabullendiği durumdur. Çünkü bazen ne kadar çabalarsanız çabalayın, nasipte ötesi olmuyor.

Korksan ne korkmasan ne sadece her ölüm zamansız derler ya o üzer insanı. Çoluk çocuğuna doyamayan anne-baba, Daha kumdaktaki bebek 95 yaşında da olsa sevilen sayınlan dede-ebe Bence ölüm korkusu da aslında üzüntüdür. Biz onu korku sanıyoruzdur..

Varlığın tamamiyle farkına varmış kişidir. Ölüm ile gerçek varlığı öğreneceğine yürekten razı olmuş kişidir. Hepimiz gerçek varlığı öğreneceğimizi biliriz ama çoğumuz bunu kavrayamayıp, ya yok olacağımızı ya da azap çekeceğimizi düşünürüz. Sonumuz hayrolsun inşallah gençler.

insanlık ne kaybeder diye düşünüyorum ve bir kayıp göremiyorum.

canımdan başka kaybedecek bir şeyim yok ki neden korkayım.

Burda ölüm hakkında atıp tutanlarin hepsi kısa vadede ölmeyeceklerine inanırlar. O yüzden böyle rahat konuşuyorlar. Ölüm yakınken bunları söylemek göt ister. Sağlığın yerindeyken yaşın 20 lerdeyken değil.

Tümörün olabilir, dediler; güldüm geçtim. Karantina'ya alındım, yemeğimi kapının önüne bırakıyorlardı. Oturmuş günlerce kitap okudum. Umurumda değildi. Kaza geçirdim, zehirlendim, ciddi yaralanmalar yaşadım, yüksek yerlerden suya atladım, 1o. kattan balkon kenarına oturup çekirdek yedim, dalgalarla boğuştum, ebesinin amına desteksiz tırmandım, bisikletimle 1oo km'nin üstüne çıktım... İnanır mısınız, hiçbirinde ölme fikri umurumda olmadı. Çocukken de böyleydim. Marifet değil, yanlış anlaşılmasın. Aptallık benimki.

''Ölümden korkmak anlamsızdır çünkü yaşadığımız sürece ölüm yoktur, ölüm geldiğinde ise zaten artık biz yokuz.'' cümlesini okuduğumdan beri ölümden korkmuyorum. önceden de pek korkmadım da sevdiklerimin başına gelme düşüncesi korkuturdu. sahi neyinden korkalım ki? herkesin başına bir gün gelmeyecek mi? belki de ölüm hepimizin daha güzel yeni başlangıcı olacak.. kim bilir..

Kaybedecek bir şeyi olmayan insandır

yasamaya deger bi hayati olmayanlar neden korksun ki?:)

“yaşadığımız sürece ölüm yoktur. ölüm geldiğinde ise artık biz yokuz.” diyen epikür gibi, öyle anlamsız bir korku

Sürekli öleyim diye planlar kuran, trafiğe çıktığımda aracının kaza yapmasını, yaya olarak kaza geçirmeyi çok hayal etmişimdir. 2 sene önce yaya olarak geçirdiğim trafik kazasında otobüs çarptı. Soldan güzel bir darbe aldım. Sonra ne mi oldu. Kalktım. Ben iyiyim diyip yoluma devam ettim shsjjdjd. Tabi izin vermediler tuttular asfalta yatırdılar 112 ekibi gelene kadar

Kaybedecek hiçbir şeyim olmadığı için korkmuyorum

Tutanmayanlar dizisinde Fehmi abi'nin bir sözü var aklımdan çıkmıyor. "Ölmeye yüzümüz olsun Tarık. Öteki tarafta yüzümüze bakan olsun."

t: artık kazanacak bir şeyi olmayan insandır. başlıkta 'kaybedecek bir şeyi olmayan insandır' tanımının layık görüldüğü fakat bu lükse sahip olmayan insandır. kaybedecek bir şeyinizin olmamasıyla artık kazanacak bir şeyinizin olmaması teoride iki zıt kutup gibi dursa da pratikte işler bir hayli karışık. kaybedecek bir şeyi olmayan insan için düşecek bir yer kalmamıştır ve yükselmek daha olasıdır. nitekim zirvedekilerin hikaye miladı düştükleri andan başlar. fakat artık kazanacak bir şeyinizin olmaması büyük bir bitmişlik meselesidir. maddi ya da manevi klasmanda bunu istediğiniz kadar inceleyebilirsiniz. nirvanadan sonrası uçurumdur. ölümün nefesini ensenizde ancak o zaman 'en' ciddi şekilde hissedersiniz. 'e o zaman intihar edenlerin hepsi neden gariban?'. çünkü intihar umudun en ileri olduğu noktadan sonra gelen bir kabulleniştir. çabalamadan intihar edeni görmedik hiçbirimiz. gelelim sonuca. ölüm korku değil kabulleniş meselesidir, bence. her kabulleniş ardında bir savaşı temsil eder. gerek inancın savaşı gerek umudun savaşı gerekse mevcudiyetinin savaşı. çabalamadan intihar eden görmedik hiçbirimiz. en azından şimdilik

Hiç korkmuyorum. Zaten bilen bilir benim içime 22de ölecekmişim gibi doğuyor. Istedigimden değil öyle doğuyor. Şunun şurasında 1 seneden az kaldı. Gorecegizzz

büyük bi heyecanla bekliyorum o günü

Bi aralar ciddi ciddi korkmuyodum. İnsana bu hissiyat bi kere yüklendi mi hiçbir şeyden korkmamaya başlıyo ki zaten en büyük acı ölüm değil midir. Başıma ne gelirse gelsin 'bulurum bi çaresini nolcak' kafasında yaşıyodum.. ama şimdi öyle değil.. harbiden şimdi niye korkmuyorum ki noldu bana alooo

Ölüm geride kalanlar içindir. Ölen kişiler öldüklerinin farkında olmazlar.

Sempati duymaya başlamıştır. Hatta özlem.. Ağır bir istek vardır içinde. Pes etmiştir hayattan. Hatta belki tanrı merakı, tanrıya kavuşma özlemi..

Ölüm dediğimiz şey ölene değil kalana yara bırakır. Giden gitmiştir zaten. Geride kalanlara acı verir. Bu sebeple sayılı nefesten korkamanın hiç bir anlamı yoktur Bu başlığı okuyunca bu hafta başıma gelen bir olaydan bahsetmek istedim. Yük asansörü ile 33 katlı inşaatın teras katına çıkmak için bindik. Arkamızdan malzemeler ile asansörde çalışan ve eşyaları taşıyan diğer personel arkadaşlar bindiler. Yaklaşık 10 küsür kişiyiz. 15. Katında bir anda yukarıdan demir bir parça düştü ve asansör aşağı doğru düşer bir vaziyet alacakken durduruldu görevli tarafından. Belki 40 50 küsürlü yaşlarda adamlar korkudan kepengi açtı asansör boşluğundan döşemelere atladılar yukarıdan. Bir anda herkeste bir ölüm korkusu var. İşin ilginç yanı şu ki o an öleceğimi düşündüm ama korkmadım. Panikle atlamadım. Bekledim asansör içinde. Yardım hemen gelirse inerim yoksa gelene kadar beklerim diye düşündüm. Kendimi kepengin üzerinden atmadım. Eğer olacaksa mani olamazsın. Ölüm bu gelir alır anlamazsın dedim içimden. Sadece beni bu yaşıma kadar getiren anamı babamı düşündüm. Bir kuruş daha maaşımı yemediler dedim. Tazminat alırlar belki diye düşündüm. Ama rıza beyanı imzaladım. Ölümümden şirketin sorumluluğu kalktı. O kadar. Başka hiç bir şeyin önemi yoktu. Hayatın geri kalanı nasıl olur? Ölmezsem ne olur derdini düşünmedim. Sonsuz bir teslimiyet hissi. Sonuç olarak dişliler kırılmış. Makara çıkmış. Ben zaten en son indim asansörden. O 10 küsür erkek arasında tek kadın olduğumu söylememe gerek yok. En genç de benim. İlginç.

Hayatta çok zor şeyler yaşamış ve yaşamaya devam ediyordur. Tek çıkış kapısını açmaktan neden korksun ki?

Ölüm geride kalan için kötüdür falan denmiş. Geride kalan için kötü evet ama ölen için daha kötü. Kötü olmasını acıyla ölçmek saçma. Acın geçer yarın yine bir yolunu bulursun yaşamanın. Ama bütün deneyimin bitmiş, hayatın sonlanmış. Ulan bundan kötü ne olsun daha.

Kaybedecek bir şeyi olmayan insandır veya fazla dindar. Din kısmına girmeyeceğim. Bir kedi köpek beslesin bak nasıl korkuyor ama. Veya evine dadanan karıncaya ekmek kırıntısı dağıtsın.

helal olsun! çok imreniyorum böyle insanlara. kafalarının rahatlığına hayran kalmamak elde değil. (bkz: bende panik atak var) biz bir ameliyat olacağız, aylar öncesinden bastırdığı korkuyla geceleri uyuyamıyoruz, vallahi bravo.

ben varsam ölüm yok, ölüm varsa ben yokum. dolayısıyla korkulacak bir şey yok.

ben çok korkuyorum. kimisi buna inancın zayıf diyor, kimisi canın da amma kıymetliymiş diyor. ulan yok olacaksın, hiç olacaksın, bir daha ses duyamayacaksın, okuyamayacaksın, güzel ve kötüyü göremeyeceksin, hissedemeyeceksin amına koyayım, sen de korkmalısın lan. ölümden daha korkunç bir şey olabilir mi arkadaş, bence olamaz. bu yüzden de düşünmeden yaşamaya çalışıyorum, düşündüğümde kabullenmem mümkün değil çünkü. ulan çok saçma lan, ölüm acayip saçma. çıkıp bir de "her şeyin sonu var ustam, bizim de bir sonumuz var" demiyorlar mı? hadi ya amk, öyle mi?