elle tutulur bir sıkıntım olmadığı halde moralim o kadar bozuk ki sözlük. bu gece hava biraz serin, balkonda müzik dinliyorum. şöyle bi geçmişe gidip geldim. neydim ne oldum falan gibisinden biraz muhabbet ettik
(bkz: kendinle konuşurken lafın lafı açması)
sonra bi moral bozukluğu geldi. ulan beni ne çok üzmüşler dedim. benim kalbimi kırıp üstünde halay çekmişler yav. işin kötüsü bu insanların karşısına geçip 2 laf edecek cesareti gösterememişim. sessizce çıkıp gitmişim hayatlarından. fark etmemişler bile. ben ne ara bu kadar değersiz bi insan oldum? ki size yemin ediyorum o kadar severim ki insanları, şaşırırsınız öyle böyle değil yani. canlarını canıma katarcasına severim.
hep kendim ağladım üzüldüm zor şeyler yaşarken. tamam ben kolay kolay içimi açamam da kimse bi sormadı ya ne yaşadın sen diye. hatta çok yakın bi arkadaşım geçenlerde "tweetlerini görüyorum kırılıyorum moralin bozuk bana yazmıyorsun" dedi. e sen yazsana kötüyüz demek ki.
(bkz: hiçe bağırıyorum sesimi duyun) yani tamam ben de anlatamam ama bi insanın yanında olmak onun dert anlatmasını beklemek değil ki. yaz ne bileyim uyudun mu yaz. yazmadılar be. valla izlediler çöküş yaşadığım günleri.
arada lazım aslında insan bi yenileniyor ama bende alışkanlık gibi oldu. en çok canımı sıkan da başta belirttiğim gibi aslında elle tutulur bi sıkıntım olmaması.