lise ikiye geçince yeni bir sıra arkadaşı edinmiştim. rizeli mümtaz. babasını, o henüz kundakta küçücük bir bebekken kaybeden minyon çocuk. arada sırada "ne olurdu sanki biraz hatırlasaydım, resimlerine bakınca bir şey hissedemiyorum" diye dertlenirdi.
mümtaz'a kanım çabuk kaynamıştı. bu hassas ve özel durumundan dolayı sınıftaki herkes ulu orta yanlış bir şey dememek için elinden geleni yapar, ağzından çıkan her cümleye özen gösterirdi.
bizi hiç rahatsız etmese de, kafasına taktığı tek kusuru vardı bu yakışıklı genç adamın. t harfiyle başı beladaydı. daha önce t yerine s diyen biriyle hiç karşılaşmamıştım. çok tatlıydı. bazen sırf üstüme düşüp beni darp etsin diye içinde bolca t geçen sözcükleri bir kağıda yazıp önüne koyar okumasını isterdim.
bir sabah, edebiyat dersinde parmağını kaldırıp söz istedi mümtaz. hocalar da onu çok severdi. bakalım bizimki yine ne yumurtlayacak deyip gözlerimi kıstım.
-izin verirseniz bir şarkı söylemek istiyorum.
+aa ne kadar güzel olur. öyle değil mi arkadaşlar?
bir alkış tufanı koptu. yerinden kalkarak tahtaya ilerledi sıra arkadaşım. ulan ilkokul bebesi misin kalsana yerinde manyak herif. derken yüzünü bize dönüp birkaç kere boğazını temizledikten sonra sağolsun, şarkıya direkt nakarattan girdi:
-ah babam sağ olsaydı,
köşede otursaydı...