Ölü olduğun bir doğum gününü daha gördüm bugün. İyi ki doğmuştun canım, iyi ki gelmiştin bu dünyaya. Seni rahat ettirememiş olacağız ki gitmeyi tercih ettin ama yine de ben isterdim burada olmanı. Neyse, ben bu sefer acı dolu cümleler kurmayacağım ve son beş senemin en sakin günlerinden birini yaşıyorum. Çok sakinim ve aklım başımda. İki üç şey söyleyip bu başlıktan çekilmek istiyorum. Hep söylediğim "bu son yazışım" gibi beylik cümleler kurmayacağım. Çünkü kendime sınır koydukça sınırları aşmaya olan meylimi engelleyemiyorum. Ne zaman yazmak gelmezse içimden o zaman son yazışım olacak.
Seninle ilgili, seni tanıdığım günden bugüne kadar, her anıma şahitlik eden ve en çok değer verdiğim insanla konuştuk bir ay önce. Onu ne kadar kötü etkilediğimi farkettim. Her an ölüm haberimi almaya hazır bir şekilde beklediğini ve bunun onu çok yıprattığını öğrendim. Kendime o kadar kızdım ki, ve çok da şaşırdım. Yani benim yaşamımla alakalı bir şey nasıl başka birini bu kadar alakadar edebilirdi ki? Kim için bu kadar değerliydim? Onun için. Sonra oturdum düşündüm, hayatıma giren insanlara bu şekilde ne kadar zarar verdiğimi farkettim. İnsanları hayatıma alıp hayatımla ilgili kararları bencilce dile getirdiğimi farkettim. En başta kendim olmak üzere kimseye bunu yapmaya hakkım yoktu. Arkadaşım bana değişmek istemediğimi söyledi, haklı olduğunu düşündüm. Sınırlarımı aşmaktan korktuğumu, sırf sen olmadığın için kendi hayatımı yaşamaktan utandığımı, kendimi bir nevi seninle gömdüğümü farkettim. Bunu aşacağım dedim. Evimden iki gün ayrılamayan, kalabalığa girdiğim gün kabuslar gören biri olmama rağmen iki gün içerisinde İstanbul'a geldim. Çoğu insan için çok normal bir şey bu biliyorum ama benim için o kadar zor oldu ki ben üç gün boyunca nefes almakta zorlandım. Neyse işte geldim. Şimdi burdayım. Hiç bilmediğim bir şehirde hiç bilmediğim bir yerdeyim. Ve son 5 yıldır ilk defa hayatımı yaşıyorum. Son 5 yıldır ilk defa doğum gününde kendimi eve kapatma isteğim yok. Bu kararı alabildiğim için kendimle gurur duyuyorum çünkü ben bunu içimden bile geçiremezdim. Ama yaptım. Çünkü ben böyle olmalıyım. Kendimi aşmalı, kendimi zorlamalıyım. Bu hayat benim ve bundan zevk almalıyım. Bunun kıymetini bilmeliyim. Bütün bunları hiç bu kadar içten istememiş ve düşünmemiştim. Belki yine depresyonu atlattığımı sandığım ama aslında sadece bir sürelik bir düzelme olmuştur. Bunu da bilmiyorum. Ama bunu da kabulleniyorum. Bunun tedavi edilmesi gereken bir şey olduğunu artık kabul ediyorum, eskisi gibi "ben sürekli çabalıyorum ama olmuyor" demiyorum. Bu sefer inşallah altından kalkacağım.
Ama işte yine burdasın diyeceksin, bütün bu anlattıklarına rağmen benden yine de vazgeçmedin diyeceksin. Haklısın, yine buradayım. Çünkü artık sana öfkelenerek, tehditler savurarak, inat edip seni ve ölümü göz ardı ederek bunun üstesinden gelmeyeceğimi biliyorum. Ve en önemli nedeni ne seni seviyorum. Bir anı olarak seni hala seviyorum.
İşte böyle gecegöz, iyi ki doğdun ve iyi ki vardın. Kendimi bulma yolunda bana kattıklarının farkında değilsin biliyorum, ama ben farkındayım ve bunun için seni affediyorum. Öfkemi bir kenara bırakıyorum. Şimdilik hoşça kal canım, hoşça kal.