asosyal itiraf

yıllar önce sözlükte tanıştığım, bu zamana kadar da arkadaşım olan bir yazar var. en kötü günlerimizi beraber atlattık en güzel anılarımızda fiziksel olarak olmasa da ruhsal olarak birbirimizin yanında olduk. daha önce de aramıza soğukluk girdi ama hallettik. ben tek çocuğum. kız kardeşim gibi gördüm. hiç görüşmediğimiz halde, çevremdeki çoğu arkadaşımdan daha çok sevdim ve seviyorum. yazın sınava hazırlandığım için wp dahil tüm uygulamaları sildim, sosyal medyayı komple kapattım. ailemle bile adam akıllı konuşmadım. hayvan gibi ders çalıştım. bahsettiğim arkadaşım da bu durumu biliyordu. hatta kendisine yazdım kusura bakma bu ara yazamıyorum sana vs diye. sınavdan önceki gün tümmm gün mesaj atar diye bekledim. dümdüz "başarılar" mesajı bekledim yani. atmadı, neyse dedim nolcak yani unutmuştur. sınav bitti mesaj bekledim yine atmadı. sosyal medyayı falan da açtım ki çok aktif kullanırım, o da görüyor sınav bitti vs. günlerce eski sevgiliden mesaj bekler gibi mesaj bekledim. ki aşırı zor günler geçirdim gerçekten ve bununla ilgili tivit attım defalarca. görmemesi imkansız. geçen gün de doğum günümdü. yine hem twitter hem instagramda paylaştım. kutlamadı doğum günümü de. çok ağladım çok üzüldüm. ne yapmış olabilirim diye kendimi sorguladım ama yemin ediyorum hiçbir şey yapmadım. hayatımın en zor dönemlerinden birindeyim hatta yardıma ihtiyacım vardı. sen yazsaydın demeyin nolur, insan böyle zamanlarda yazamıyor destek bekliyor. twitterda bağırdım yani her gün çok kötüyüm diye. neyse doğum günümü de kutlamayınca o gece saatlerce üzüntümden ağlayıp ergen gibi her yerden takipten çıkardım. fark etmedi bile. dün instagramdan bi şey gönderdi. fark etmemiş ulan. ben 1.5 aydır kendimi yırtarken o fark etmemiş. açmadım mesajı. hala çok üzgünüm ve hala çok değer veriyorum. keşke verdiğim değerin karşılığını bu şekilde almasaydım edit: itirafı unutmuşum. çok kırgın ve kızgınım. ama hala çok sevdiğimi itiraf etmek istiyorum. umarım hep çok mutlu olur.