"abi yataktan çıkmıyorum, film-dizi falan yatıyorum bütün gün. depresyondayım ben ya?" algısından bambaşkadır.
Bundan tam bir sene önce bana da teşhisi konulan hastalıktır. Tedavi oldum, tedavim 3 ay sürdü. 3 ay sonunda kesinlikle daha iyiydim. Ve tedaviyi kestik. kendimde bu düşüncelerin farkına vardığımda ailemden habersiz kendim aldım randevumu ve dedim ki iyi değilsin kavunum.
Şunu da belirtmek isterim ki, depresyon hastalarına yatakta kaç sezon dizi bitirdin diye sorulmuyor. "kendine bir şey yapmayı düşünüyor musun?" "yaşamdan keyif alıyor musun? " "kendine zarar verdin mi? " "ailende psikolojik rahatsızlığa sahip birileri var mı?" "neden uyumuyorsun?" soruları yöneltilir. en azından bana bunlar yöneltildi.
bazen daha iyi oldum bazen daha kötü. o günlere dönmeyi hiç istemem. düşünün, düzensiz ve sağlıksız beslenmeme, hiç spor yapmama rağmen 1 ayda 7 kilo vermiştim. ergenliğimden beri 2-3 kilo dışında kilom hiç değişmemişken hemde.
Bir keresinde randevu öncesi, psikiyatriste şunları söylerim bunları anlatırım derken sabaha karşı tam 4 saat hiçbir şeyle uğraşmadan düşünmüştüm. zaman algım hep çok düşük olduğu için, ne kadar zaman geçti anlayamadım bile. konu konuyu açtı. çocukluğuma indim geldim, 4 saat boyunca hiç sesim çıkmadı ama tavana baka baka ağladım. sonra iyi günlerim geldi aklıma güldüm. işin garibi öbürsü gün hiçbirini de doktora anlatamadım.
Tam bir sene oldu dedim ya, şimdi de aklım çıkıyor, bir daha hastalanırım diye. işin kötüsü o günlere yakın hisler içindeyim son 1 aydır. sadece görmezden geliyorum karamsar hislerimi. saçmalama kızım diyorum kendime sık sık. televizyonlardaki gibi sırtınızı sıvazlayamaz hekim. o kadar geniş güven alanı yok. yalan söyleyip söylemediğinizi anlamak için kaçamak sorular da soruyorlar bazen. hep ilgili olduğum için anlıyorum, sonra dosyanız adli bir belge. kimseye zararım olamazdı kendimden başka ama kabardıkça susmanız gerek.
her şeye rağmen düşünüyorum da her anlamda çok güçlü bir kadınım. kendimde yanlış gideni fark ettiğim için ve çare aramaya devam ettiğim için kendimle sık sık gurur duyuyorum.
çok uzun oldu ne yazdım, kaç dakikadır ne yazıyorum bilmiyorum. Birkaç gündür başlığı görünce yazmaya karar verdim. Ve barizdir ki, benim gibi hisseden ama tüm kalabalıkta yalnız kalan birçok insanın bunu okuyacağını biliyorum. tek temennim -pek umudum yok ama- keşke toplumsal bilincimiz daha gelişmiş olsa ve bu kadar sağlıksız toplumlar olmasak. umarım herkes çok iyi olur.