Yılın bu zamanları için resmi olarak yazın bittiğinin; güneşin yerini yavaş yavaş canlı bir beyaz, akabinde yumuşak tonlu bir maviye ve daha sonrasında da koyu lacivert bulutlara bırakacağının simgesi.
Çocukken o kadar severdim ki annemin “oğlum çıkmasana bak dinliyor mu hiç? Hasta olacaksın hasta!” demesine hiç aldırış etmeden atardım kendimi dışarı. Islak toprak öyle güzel kokardı ki eğilip eğilip o koku kaybolana kadar koklardım. Temizlediği kirler gibi kötülükleri de temizlediğini düşünürdüm o zamanlar, sanki dünya daha temiz bir yer olacak gibi gelirdi. Çocukluk aklı işte.
Bugün neredeyse bir saat aralıkla o kadar güzel bir biçimde yağdı ki resmen çocukluğuma döndüm. Seyrettim demek isterdim ama ironik bir biçimde bulaşıkları yerleştirmekten çoğu kısmını kaçırdım. Hayatında ilk kez yağmur gören kedimin tepkileri ise görülmeye değerdi. Cama tırmanıp tırmanıp baktı kendisi. Hayvanlar bile bu tepkiyi veriyorsa gerçekten kutsal bir şey mi diye de düşüncelere itiyor kimi zaman beni.