notu okudukça hep kendimden bir şeyler buldum.
zaten bu yaş aralığının pek de farklı bir hayatı yok. sadece bazılarımız daha şanslı. ben de 19’uma yeni girmiş bu ülkede kendimi yaşatmaya çalışan ve birçoğunun eminim ki furkan gibi düşündüğü gençlerden biriyim.
intihar fikri yaşanılan dönemle, etraftaki uyarıcılarla doğrudan ilişkili değil. en büyük düşmanınız kendiniz olduğunda ölümü kendi eliyle kendine getiren bir insanı düşünmeye başlıyorsunuz. o yüzden bırakın artık intihar çözüm değildir romantikliğini, savaşmaya devam et bilmem ne. evet ruhsuz ruhsuz gezersin, bok gibi bir hayatın olur, ölmezsin en azından ama ölmüşsündür aslında. yalnızca fiziksel değildir.
bu düzene adapte olmakta zorlanan, insanlar arasında sırf farklılığı yüzünden sivrilen, değersiz hissettirilen, silik biri haline gelmiş, kendini bir yere ait hissedemeyen biri için çözüm tam da budur. yoksa intihar olmazdı, her şey tezatıyla anlam kazanır. bu düzen, bu dünya bizim değil onların çünkü. biz bir grup insan da delirmemek için onlardanmış gibi davranmaya zorlanan, sanki psikolojik bir rahatsızlığı varmış gibi davranılan kurbanlarız. benim veya senin bu dünyada olman sadece bir nicelikten ibaret. şahsım adına varlığım bu düzeni etkilemeyecekse yokluğumun da bir önemi olmamalı. benim düşüncelerimle, hislerimle artık bu dünyada olmayışım, bedenimle bu dünyada olmamdan daha mı önemsiz? hadi ordan ya.
çoğu gece kafamı yastığa koyarken aklıma intihar düşüncesi yuvalanıyor, işin garibi artık eskisi kadar huzursuz etmiyor. çünkü o benim her an elimin altında duran bir kaçış yolu, başka türlü bu boktan yerden kurtulabilmenin imkanı yok. yaşama atfettiğimiz anlamlardan dolayı onu kaybetme fikri sizi ürkütüyor olabilir ama ölüm de en az yaşam kadar anlamsız bir iş.
şu alıntıyla özetleyeyim. “ümitsizliğe talim eden ve kendini kabullenen cesetleriz; kendimize rağmen hayatta kalırız ve yalnızca yararsız bir formaliteyi yerine getirmek için ölürüz.”