furkan celep

Kim/kimler bu notu okuyup kendini sorumlu hisseder acaba? Kimse.

Mehmet Pişkin için de yıllar önce aynı şeyleri söylemiştim, hâlâ aynı düşünüyorum. Böyle ince düşünceli insanları kaybetmek elbette ki üzücü, tercihlerine saygı duymakla beraber keşke hayatta kalmaya devam etmeyi seçselerdi. Herkes kendi içinde çeşit çeşit sorunla boğuşuyor, ben mücadele etmek gerektiğine inanıyorum. İntihar notlarının bu şekilde paylaşılmasını, haber yapılmasını ve okuyucular tarafından yüceltilmesini doğru bulmuyorum. Yaşı küçük birçok insan için elinin altındaki telefonla okuduğu tüm bu cümleler ona cesaret verebilir. İntihar gerekçesi her ne olursa olsun, hayatını sona erdiren kişi ne kadar naif birisi olursa olsun, takdir edilecek bir durum değil bana göre.

notu okudukça hep kendimden bir şeyler buldum. zaten bu yaş aralığının pek de farklı bir hayatı yok. sadece bazılarımız daha şanslı. ben de 19’uma yeni girmiş bu ülkede kendimi yaşatmaya çalışan ve birçoğunun eminim ki furkan gibi düşündüğü gençlerden biriyim. intihar fikri yaşanılan dönemle, etraftaki uyarıcılarla doğrudan ilişkili değil. en büyük düşmanınız kendiniz olduğunda ölümü kendi eliyle kendine getiren bir insanı düşünmeye başlıyorsunuz. o yüzden bırakın artık intihar çözüm değildir romantikliğini, savaşmaya devam et bilmem ne. evet ruhsuz ruhsuz gezersin, bok gibi bir hayatın olur, ölmezsin en azından ama ölmüşsündür aslında. yalnızca fiziksel değildir. bu düzene adapte olmakta zorlanan, insanlar arasında sırf farklılığı yüzünden sivrilen, değersiz hissettirilen, silik biri haline gelmiş, kendini bir yere ait hissedemeyen biri için çözüm tam da budur. yoksa intihar olmazdı, her şey tezatıyla anlam kazanır. bu düzen, bu dünya bizim değil onların çünkü. biz bir grup insan da delirmemek için onlardanmış gibi davranmaya zorlanan, sanki psikolojik bir rahatsızlığı varmış gibi davranılan kurbanlarız. benim veya senin bu dünyada olman sadece bir nicelikten ibaret. şahsım adına varlığım bu düzeni etkilemeyecekse yokluğumun da bir önemi olmamalı. benim düşüncelerimle, hislerimle artık bu dünyada olmayışım, bedenimle bu dünyada olmamdan daha mı önemsiz? hadi ordan ya. çoğu gece kafamı yastığa koyarken aklıma intihar düşüncesi yuvalanıyor, işin garibi artık eskisi kadar huzursuz etmiyor. çünkü o benim her an elimin altında duran bir kaçış yolu, başka türlü bu boktan yerden kurtulabilmenin imkanı yok. yaşama atfettiğimiz anlamlardan dolayı onu kaybetme fikri sizi ürkütüyor olabilir ama ölüm de en az yaşam kadar anlamsız bir iş. şu alıntıyla özetleyeyim. “ümitsizliğe talim eden ve kendini kabullenen cesetleriz; kendimize rağmen hayatta kalırız ve yalnızca yararsız bir formaliteyi yerine getirmek için ölürüz.”

"... Kendi özümü yetenegimi ögrenemedim, bunun için çok ugraştım ve çaba gösterdim.Neyi sevdigimi bilmiyorum, ne olmak istedigimi bilmiyorum, ne okumak istiyorum bunu dahi bilmiyorum.Benim yaşımdaki insanlara aramda uçurum var, her konuda benden daha üstünler. Zaman geçtikçe kendi kişiligimden ayrılmaya başladıgımı hissediyorum.Gittikçe yalan söylemeye, argo hatta küfür kullanmaya başladım. İnsanlardan uzaklaşmaya onları önemsememeye, doğaya ve hayvanlara zaman ayıramamaya başladım.Kendimi zamanla duygusuz bir insana dönüşüyormuşum gibi hissediyorum.Bunlar bana göre değil ben böyle olmak, hayatımın geri kalanına duygusuz bir insan olarak devam etmek istemiyorum.Sorumluluk almak istemiyorum.Bir araba, bir ev veya herhangi bir şey uğuruna yıllarımı aylarımı harcamak istemiyorum.İş hayatı bana çok yorucu geliyor.Hem içten hem de dıştan yıpranıyorum.Bir şeyler uguruna bunca sorun yaşamak bana mantıklı gelmiyor.Bunun yerine her şeyi arkada bırakıp gitmek, her şeyi kapatmak daha mantıklı geliyor. Aslında hiçbir şey için yaşamıyorum.Yaşamak için bir nedenim bir amacım yok.İnsanların yoluma sürekli taş koyup beni yoracaklarını biliyorum, bunun için çabalamak istemiyorum. Burda kalmamı saglayan bir kaç şey vardı.Şarkılar, kitaplar, filmler, doga, gökyüzü (özellikle bulutlar ve gün batımı) ve birkaç tane de dost.Bunlar benim bir süreligine burda kalmamı sagladı, bunun için minnettarım. ..." Yazdığı yazının tamamını okudum bana ben yazmışım gibi hissettirmeyen tek yeri babası ve abisinin şefkatsizliğinden yakındığı bölüm. Ama özellik alıntıladığım kısmındaki cümleleri onlarca kere onlarca insana ben de kurdum. Furkan'dan farklı hissetmiyorum. Neden intihar etmediğimi sordum kendime, yani bütün bunları ben de düşünüyorsam neden onun gibi çekip gitmiyorum? İmanımdan dolayı. Allah Enbiya suresinin 50. ayetinde "Sizden önceki ümmetlerden yaralı bir adam vardı. Yarasının acısına dayanamayarak, bir bıçak aldı ve elini kesti. Ancak kan bir türlü kesilmediği için adam öldü. Bunun üzerine Cenâb-ı Hak; kulum can hakkında benim önüme geçti, ben de ona cenneti haram kıldım, buyurdu." diyor. Amacı kendini öldürmek değil de acısını dindirmek olan biri için bu ayet indiyse ben acılarımı dindirmek için intihar edemem. Bu dünyanın sonu var ama öteki tarafın yok. Allah'tan tek dileğim imanımın ölene kadar benimle kalması. Çünkü beni bu hayatta tutan başka hiçbir şey yok. Furkan için çok ama çok üzgünüm, Furkan'ın suretinde bütün intihar edenler için çok üzgünüm. Keşke bu dünyayla başedebilmeyi öğrenseydik.

"Belkide bu kadar derin, bu kadar hassas bir insan olmamalıydım. Keşke tanrı beni böyle yaratmasaydı diyip duruyorum kendime. Birisi en ufak hakaret bile etse buna üzülüyorum. Biraz üzülünce boğazımın yanıyor, sözcükler çıkamıyor boğazımdan." çok şey söylemek istiyorum. ama yazdıklarını okuduktan sonra yalnızca beynimde asılı duruyor sözcükler. sadece çok iyi anlıyorum onu. herkese merhametli olmanın ağırlığında ezilmesini çok iyi anlıyorum. bundan kötü ne olabilir ki, ölmek teslim olmaktır hissini çok iyi anlıyorum. İnsanların böyle hissetmesine sebep olan pislik insanlardan, sorumsuz- sevgisiz babalardan, sosyolojik nedenlerden, ekonomik nedenlerden de nefret ediyorum. keşke giriştiği şeyde başarısız olsaydı.

Yazdıklarını okurken kendinden bir parça bulamayan var mı? Sanmıyorum. Sadece içim acıyor, peki onu intihara itenlerin içi de acıyor mu? Sanmıyorum. Hatta belki de daha nicelerini bu yola itmeye devam ediyorlar.Bile bile görmezden gelinen , yakılan; gençlikler, yaşamlar, belki de yaşanılacaklar...

"bir araba,bir ev uğruna yıllarımı harcamak istemiyorum"

avrupalı yaşıtları sikinin keyfine yaşarken bu genç arkadaşımız ülkeden ve insanlıktan ümidini kesip canına kıydı bugün. aslında bu ülke ve intihar hakkında çok şey yazarım da kimseyi kötü etkilemek istemiyorum. ancak bunu ülkeye ve insanlara duyduğum saygıdan veya hissettiğim sevgiden ötürü değil, artık hiçbir şey ve hiç kimse umrumda olmadığından yapmıyorum. çünkü bu ülke ve insanı boku bile öyle lak diye hak etmiyor. hatta küfrü ve hakareti dahi. neyse, gittiği yerde -tabii, varsa öyle bir yer- ruhu huzurla dolsun.

Haber kaynağında göz önüne çıkarılan cümleleri tekrar okumamla anladım ki bir intihar mektubu bile muhalefet tarafından malzeme namına kullanılabiliyor. Furkan için üzüldüm, keşke denemek için kendine bir şans verseydi. Gelecekte yaşayacaklarını bildiğini söylemiş, elimde olsa bildiğini düşündüğü her şeyi değiştirmek bu hayatta tutunabileceği bir dünyaya dönüştürmek isterdim. İntihar eden tüm gençleri yaşatabilmek isterdim. Vebali bu çark düzenini kuranların olduğu kadar kurulmasına sessiz kalanların da boynuna.

Böyle insanlar hep var. Niye şaşırıyorsunuz ben şaşırıyorum. Sağda solda görüp sikinize bile takmadığın(m)ız nice insan böyle. Belki hepsi kendimi böyle anlatamıyor. Ben bu işe kendini satma diyeceğim. Bir süre öncesine kadar bende eğer böyle bir yola girersem büyük bir şova gitmek isterdim bunu da hep söyledim. Ama artık diyorum ki sessiz sedasız gideceğim kimse bilmeyecek belki de gittiğimi. Sebebini anlamayacak. Yani arkadaşlar bu ve benzeri ölümlerden hepimiz sorumluyuz. Daha nice şeyler anlatmak isterdim size ama o zaman da ilgi orospusu, duyar kasan pezevenk olacam belki. Bilmiyorum, bilmek istemiyorum. Bu dünya ağır bir şey

O kadar üzdü ki beni yazdıkları...bu sözcükleri kurabilecek kadar naif ve içten bir insanı kaybetmek maalesef çok üzücü. yakından tanımıyorum ama cümleleriyle sanki melek gibi harikulade bir insan olduğunu hissetim ve herkes gibi kendimi buldum onun cümlelerinde. iyi bir insanı kaybettik, güzel kalpli bir insanı kaybettik dünyaya, toplumumuza, çevresine ve kendisine çok faydası dokunabilecek, dünyayı daha güzel bir yer haline getirebilecek birini kaybettik. Furkan'ın gökyüzünü, günbatımını, doğayı sevgisiyle ne kadar tutkulu bir insan olduğunu farkettim. gerçekten çok mutlu bir hayatı olabilirdi. maalesef hala insanlık olarak çok gerideyiz...kötü kalpliyiz, zorbayız, kindarız. ah... umarım furkan'ın vefatı bazı insanları daha iyi bir insan olmaya şevk etmiştir. bunu içtenlikle söylüyorum ki furkan gerçekten çok değerli bir insanmış. sevgiyi ve değer verilmeyi çok hakeden bir insanmış bunu cümlelerinden ve paylaştıklarından anlamak mümkün. her şey çok farklı olabilirdi. umarım insanlar arasında saf iyilik yapmanın değeri artar. unutmayın birine ufacık bile olsa bir iyilik yaptığınızda o insanın hayatını tamamiyle değiştirebilirsiniz. furkan kardeşim sağ ol sen bana gerçekten dokundun. bundan sonra en ufak bile kin veya nefret duymayacağım kimseye, yapabileceğim kadar iyilik yapıp iyi insanların sayısını arttırmaya çalışacağım. sende kendimi çok buldum furkan o yüzden sanırım bu kadar etkilendim. umarım belki başka bir hayatta karşılaşırız ya da belki de ölümden sonra bir araya geliriz. seninle birlikte vakit geçirmek ve sana hak ettiğin değeri vermeyi çok isterdim. güle güle.

Dün gördüm ama okumamıştım. Aslında kendisine hakim olan birisiymiş. Allah rahmet eylesin. 18 yaşındaki bir genç için hayatın nasıl zor olduğunu hepimizin başından geçen olaylarla anlamışızdır... Dünya da düşüneceğiz son şey ölüm olsun. Allah bir şekilde yeni yollar açıyor. Herşey herkes değişir dünyada. Ölümün çaresi yok. Giden geri gelmiyor..

bu kardeşimizin durumundan anlamalıyız toplumsal hatalarımızı. anne babalık nedir? genç olmak nedir? ülke eğitim sistemi? kızılacak, eleştirilecek çok yer var! ama kendimizden başlamalıyız. bir insana kötülük yaparak, hakkını gasp ederek, sırada önüne geçerek, dış görünüşüyle dalga geçerek, rengiyle ırkıyla dışlayarak, aklıyla zekasıyla fikir beyan etmek, hırs yapmak, kıskanmak, yanlış anlaşılmaları büyütmek, kin gütmek, rezil etmek, küçük düşürmek... ve bir sürü aşağılık özelliklerle birlikte yaşıyoruz. sözde hepimiz kendimizi koruyoruz ya, saldırarak, dişlerimi göstererek. ön yargılarla masum olanı da kurunun yanında yaş da yanar hesabı yakıp geçiyoruz. ne sevmeyi biliyoruz ne de sevmemeyi. bu hayatı ve içindekileri çok ciddiye alıp karşılık beklememeli.

Arkadaşlar Furkan Celep şu an aramızda değil. Haberini ve notunu az önce okudum ve o kadar kötü oldum ki... hayatımın çok yakın bir zamanında aynı duyguları paylaşıyormuşuz gerçekten. dünya hassas insanlar için bir cehennemdir... reklamcılık,aptallık,tüketim çılgınlığı, sahte gerçekliklerin ele geçirdiği bu dünyada hayata tutunmaya çalışan insanları, duygularımızı fark edemez hale geldik. muhtemelen Furkan Celep gibi bir sürü insan var ve o kişi yanımızdan geçen herhangi bir kişi olabilir.Gençler rehbersiz, kaygılı, umutsuz... Ben ağlamakta zorlanan ve duygusal anlarda bile robot gibi olan birisi olmama rağmen notu öyle dokundu ki... Arkadaşlarının halini düşünemiyorum bile. İnançlı biri değilim ama umarım onun huzurlu olduğu bir yerdedir. Ne diyeceğimi bilemiyorum çok üzüldüm keşke ona dokunabilen, etkileyebilen birileri olabilseydi hayatında. Bunu paylaşmam ne kadar doğru olur bilemem benim için çok önemli olan bu şarkıyı Furkan'a adamak istiyorum Leaves from the wine