Ya ben her şeyi denedim. istisnasız her şeyi denedim. bugün artık bi şeylerin kesin olarak düzelmeyeceğini fark ettim. elle tutulur bi derdim yok, saçma sapan aşk acıları falan da değil derdim. sadece ertesi güne uyanmak için isteğim kalmadı. uyanacağımı bildiğim için uyumak bile istemiyorum.
dayanamıyorum ya sürekli mutlu rolü yapmaya dayanamıyorum. çabalıyorum, çok çabalıyorum tahmin dahi edemezsiniz. olmuyor bu umutsuzluk mu onu da bilmiyorum. tek isteğim gerçekten çıkarsız bi şekilde sevilmek -bu sadece duygusal olarak değil yanlış anlamayın-. çünkü benim içim sevgi dolu. hep böyleydi. tek çocuğum, belki kardeş sevgisi vs görmediğim için böyle. ama bi insan hep mi darbe yer ya? herkesten yani arkadaş, sevgili vs hep mi dağıtır gider?