aile evi

Biraz kafa açıcam kusurabakmayın.. Bu sabah yine anacığımın birtakım söylenmeleri üzerine çıldırdım. Oturdum düşündüm ve farkettim ki şu ana kadar ki en büyük mutsuzluklarımı aile evinde yaşamışım en büyük hayal kırıklıklarımı da keza öyle. En çok aile evinde ağlamışım. Mutlu olduğum zamanları hatırlamaya çalıştım hepsi arkadaşlarımla okuldaki anılarımdan ibaret aile evinde ya 1 dir ya da 2. İnsan kendini büyüten kişilerin arasında nasıl mutsuz olabilir ki vallahi de çok mutsuzum. Her gün verilen yığınla sorumluluklar yetmezmiş gibi bir de beğendiremiyorum ya en çok da o zoruma gidiyo. Mesela 1 kere bile bir şey yaptığım zaman 'aferin' denmiyo ya da iyi yapmışsın kızım denmiyo.. annemin babamın bana hiç 'nasılsın' diye sorduğunu da hatırlamıyorum ama yüzüm asık olduğu zaman mutsuz olduğum zaman 'yine senin içinde kaynayan bi şeyler var bu surat ne böyle başlarım senin suratına' tarzı şeyler diyolar. Arkadaşlarımın anneleri bile bana daha çok 'kızım, yavrum, bitanem..' demişlerdir. Hasta olduğumda bile inanmıyolar sözlük biliyo musun ndsnnss 'ay şuna bak gören de kanser olmuş sancak' tarzında tepkiler veriyolar çünkü onlar için hasta olucaksan kanser olman lazım gerisini bi şekilde halledersin kendin.. Velhasıl kelam şu an için akıl sağlığım gayet iyi ama ilerde böyle olur muyum bilemiyorum. Teşekkürler..