ilkokul 2. sınıfa kadar sınıf öğretmenimiz olan kadın yüzünden çocukluk travmalarım var. bu yüzden ilkokul öğretmeni deyince içimde yalnızca bir tiksinti oluşuyor.
çocukken çok hareketli, konuşkan, içi içine sığmayan bir çocuktum. hal böyle olunca o küçücük sınıf beni boğuyordu ve sıkıntımı da arkadaşlarımla konuşarak atmaya çalışıyordum. çocuksun abi, çocuklar böyle değil midir? sınıfı sabote etsem anlarım da bu kadının bana garezi vardı ve neredeyse her ders dışarı atıyordu. dersi dışardan dinlememi söylüyordu bir de manyak karı.
bu yüzden ilkokulda hiç kız arkadaşlarım olmadı çünkü serseri gibi görüyorlardı beni. erkeklerin arasında popülerdim ama havalı görüyorlardı. dışarıya falan atılmam havalıydı onlar için. zaten onlarla muhabbet ettiğim için dışarıya atılınca beni savunuyorlardı sağ olsunlar. ama karı takmıştı bana sanki tek başıma kaynatıyorum. bunlar bir şey değil daha beni sırf konuşuyorum diye 23 nisan gösterisine almamıştı. tüm arkadaşlarım gösteride ben mal gibi kalmıştım ortada. ödevimi yapmayınca kağıdı rulo yapıp kafama vurmalar, beni sınıfın içinde aşağılamalar.
okumaya ilk geçenlerden olup, okuma yarışmasında birinci olmama rağmen beni tembellerin olduğu sıraya oturtması falan her biri benim için çok yaralayıcıydı.
mesela çöp kovasının yanına bir sıra koymuştu. sözüm ona konuşanları koyacak ceza olsun diye ama full ben oturdum o sırada. bir gün annem tesadüfen okula geldi de gördü. hocayı çekip kenara, ‘ benim kızımı tüm çocukların içerisinde bu şekilde rencide ederek karakterine zarar vereceksiniz.’ gibisinden şeyler söylemiş. o günden sonra biraz rahatladım ama daha az konuşmaya başladım. daha az hareket etmeye ve kurulmuş sisteme daha az zarar vermeye çalıştım.
böylelikle çocukluğumdaki o özgüvenli, hareketli, konuşkan çocuğu kaybettim. geriye onların istediği gibi içe dönük, gerektiğinde konuşan birine dönüştüm. harbiden bunların düzenine sokayım.