Yıllardır yıllardır yıllardır düşünürüm. Yılardır düşünürüm. İstemiyorum burayı. Hiç istemiyorum. Orayı istediğimi de sanmıyorum. Zihnime hapsolmuş kişiliklerim var. Yaşlarım. 18, 19, 20.. 25.. Zihnime hapsolmuş bir ben var. Çıkaramıyor onu.. Yaşadıklarım ona ağır gelmiş ve saklanmış bir çocuk. Ramak kalmıştı uçmama. Özgür olmama. Kuşlar gibi hissetmeme. O bi kaç saniyelik kanatlanma, özgür olma hissi için her şeyi yaparım. Her şeyi.. Bulamıyorum başka yol. Arıyorum. Anahtarımı arıyorum. Zihnimde hapsolanı çıkarmak adına arıyorum. Bulamıyorum. İnsanlarda arıyorum. Sevgi, sıcaklık, aşk.. Hiçbirinde bulamıyorum aradığımı. Hangisini arıyorum. Anahtarı mı özgürlüğü mü. Karışıyor kafam ve bu dayanılmaz geliyor artık. Yorulmuş ve bıkmış haldeyim. İntihar o kadar cezbedici ki. Denizde açılmak gibi. Düşüncesi denizde açılmak gibi. Denizde sırt üstü gözün kapalı yatmak gibi. Öyle rahat ve temkinli. Kurtarıcı. Ben yoruldum sadece. Gelecek hayallerim bile boş artık. Kurduğum hayaller bile uzak artık. Sıfır uykuyla aylar geçirmek zor artık. Ağlamak anlamsız artık. Öylece akıyor gözümden. Sıfır anlam yüklüyorum her şeye. Ölmek vakti gelmedi mi. Ya da çok yakın değil mi.