İntihar bir patolojidir. Dolayısıyla, normalin tanımına intihara yakın olan insanlara göre çok daha yakın olan insanlar bu durumu kavramakta güçlük çekiyor.

O Kadıköy vapurunun tepesinden atlamak üzereyken, ya da o binanın tepesinde öylece kımıltısız dururken aklımda olan tek şey boşluktu. Koskoca bir boşluk. Düşünmekten yorumu bir ruh, savaşmaktan yorgun düşmüş bir bedenin içine çamaşır tıkıştırır gibi tıkılmıştı. Kimsem yoktu.

Gardı düşmüş bir boksör gibi, yüzüme inecek son yumruğu bekliyordum. Çünkü olmuyor. O an içinde bulunduğunuz durumdan çıkacak bir çare bulamıyor, tek çıkışı ölümde arıyorsunuz.