sözlük yazarlarının ilkokul öğretmeniyle anıları

İlk okul 3 sınıftayım. Daha sadece 10 yaşındayım. Arka sırada beğendiğim çocuğa küfür öğretmişler. Bana küfür söylüyor. Din dersindeyiz. Küfür etmesine üzülüyorum ve not yazmaya karar veriyorum. Kağıdı yırtıp içine "Bir daha seninle konuşmayacağım. Artık seni hiç sevmiyorum." yazıyorum. Dönüp çocuğa vereceğim sıra arka sıradan biri kalkıp elimden kağıdı alıyor. Din hocana veriyor. Derste bana kızıp kağıdı sınıf öğretmenime vereceğini söylüyor. Ertesi sabah ilk ders sınıf hocam beni çağırıyor. Herkesin içinde hakaretler eşliğinde kafamı sınıf tahtasına vurarak bana şiddet uyguluyor. Üstüne defalarca tokat ve saçımı çekiyor. Yüzüm kıpkırmızı ama yediğim dayaktan değil o kadar sınıf arkadaşım içinde rencide olmaktan. O an yer olsa içine girsem. Keşke ölsem şuan diye düşünüyorum. Yaptığım şeyin çok utanç verici bir şey olduğunu ve yalnız bir çocuk olmam gerektiğini düşünüyorum. Zaten öğretmen de beni tehdit ediyor, "Annene babana söylerim bu kağıdı." diye. Üstünden 2 ay geçiyor. Sınıfta, evde kısaca her yerde artık hiçbir şey yapmamaya ve susmaya alışıyorum. Arkadaşlarımla konuşmuyorum. Teneffüste dışarı çıkmıyorum. Evde kız kardeşimle konuşmuyorum. Bir gün annem hocamı arayıp sebebini soruyor ve olanları kendi bakış açısından anlatıyor. Annem bana kırılıyor dayanamıyorum sinir krizi geçiriyorum. Olanları anlatıyorum ama korkuyorum babama derse diye. Biliyorum ki babam sinirine yenik düşecek ve o kadına bana ne yaparsa aynısı ile karşılık verecek. Annemden söz alıyorum kimseye anlatma diye. Bir tek karşılık istiyor benden "Bundan sonra içine dert olan, hata gibi gelen, üzen, sevindiren kısaca hiçbir şeyi atlamadan anlatacaksın." O zamandan sonra sevdiğim kişiyi, kızdığım insanları, mutlu olduğum zamanları atlamadan anlatırım anneme. Herkesten öğretmen olmaz. Vicdan merhamet sahibi olmak lazım başta. Kaç çocuğun travması, kaçının hayatının en iğrenç hatası olduğunu düşünmek dahi istemiyorum. Bu insana saygı duyuluyor. En çok da buna acıyorum.