İlkokul sınıf öğretmenim çok zarif ve alçak gönüllü bir kadındı.
Onunla ve mükemmel kişiliğiyle ilgili nice olay anlatabilirim ama benim için en can alıcı olay şu idi:
Sınıfımızda doğuştan zihinsel engelli bir arkadaşımız vardı Tayfun, konuşamıyordu. Yaşı bizden büyüktü ama biliyorsunuzdur belki, özel eğitimliler normal okula biraz geç başlıyordu. Neyse öğretmenimiz her birimizle özenle ilgilenirdi, ona ise doğal olarak daha fazla ilgi alaka gösterirdi. Ciddi anlamda ilerledi de. Sonra bir sabah bizde bir hareketlilik, kıpır kıpırız. Öğretmenimiz girdi içeri 'Günaydın çocuklar, ne güzel gülüyorsunuz sabah sabah. Hayırdır?' dedi. Tayfun ayağa kalktı 'Günaydın öğretmenim.' dedi biraz da yavaşça. Öğretmenimiz birden Tayfun'a sarılıp ağlamaya başladı. İlk kelimeleriydi ve bunları duymak için o kadar uğraşmıştı ki... Diğer öğretmenler sınıflarında istemezken, o istemişti ve emeklerinin karşılığını da almıştı. Annesi de gelip teşekkür etmişti öğretmenimize, 'Oğlum bana 'anne' dedi çok mutluyum. Sizin sayenizde...' diye.
Canım öğretmenim...