unutulmayan çocukluk anıları

Yıl 2008. Türkiye Hırvatistan maçında Semih Şentürk'ün attığı son dakika golünde göğsümün patladığını hissetmiştim. Babam çok yorgun olduğu için dayanamamıştı ve uyuyordu. Ben bağıramadım.. içimde öyle şeyler kopmuştu ki belki bağırsam "gol" diye ağlamaya başlardım. Gol oldu, bir anda ayağa kalktım salon kapısına gittim geri döndüm ve hiçbir ses çıkaramadım ama yerime de oturamadım. Böyle bir anıydı. Halâ içimdedir o sesimi yutup bağıramayışım. Daha da eskiye gidersek 2002'de yüzün yarısına rujla Türk bayrağı çizip maç izleyişimiz aklıma geliyor. O yıllar çok güzelmiş...