O zaman size küçükken bir dayağın nasıl bir başarı getirdiğinden bahsedeyim..
6. Sınıfa gidiyorum abim de benden 1 yaş büyük ve biz her zaman kumanda kavgası yaparız ama her zaman.. annem salonda namaz kılıyo biz yine bir kumanda kavgası yapıyoruz ama o kadar kaptırdık ki kendimizi annemin önünden geçiyoruz üstünden atlıyoruz felan.. annem duaları sesli okumaya başladı, bilen bilir bu birazdan dayak yiceksiniz demek.. biz hâlâ kavga ederken annem esselamu aleyküm verahmetullah dedi ve mutfağa koşup oklavayı kapıp yanımıza geldi, bakın bunu 2sn içinde yaptığına yemin edebilirim ama kanıtlayamam, abimle beni yer misin yemez misin diyerekten çeviriyo evin içinde. E tabi haliyle kaçıyoruz ben bi zekilik yapıp hemen odama gittim kapımı da kitledim ama abim kaçamamıştı.. kendimi odaya kitledikten sonra annemin sinirinin geçmesini beklerken aklıma hocamızın o gün verdiği 29 ekimle ilgili kompozisyon ödevi geldi. Oturdum yatağıma bi yandan annemin vurduğu yerleri ovalıyorum bi yandan kompozisyon yazıyorum. 15 dk içinde yazdım çantama koydum sabah da hocaya verdim. Hoca o kompozisyonu çok beğenmiş ve ilçeye yarışmaya göndermiş. Benim yazdığım kompozisyon da 1. seçilmiş..