Geçmişe takilmamizin tek sebebi yalnızca basit bir nostalji ve keskeler değil de, veri işleme sürecinde kısa yolları seçen nöronlarimiz mıydı? Eğer nesneleri kısmen görmeye yarayan nöronlar, kısmen de geçmişi belirliyorsa yani kişinin algıladığı bir şey o anki algıları ile hafızasındaki algılarının birleşimi ise geçmişe takılı kalmak deyişi yeni bir anlam kazanmıştı. Öyleyse geçmiş, anlık duygusal algı kılığına bürünerek şu anın üzerinde garip bir hâkimiyet sürüyor ve bize zamanı dolmuş bilgiler veriyordu.
Ben demiyorum bunları, John Verdon diyor "aklından bir sayı tut" adlı eserinde. ;)
(bkz: kitaptan alıntı)